Dag 75: Bel de brandweer!

De kittens zijn nu bijna 11 weken oud en beginnen steeds meer op echte poezen te lijken. Ze gaan zelfstandig heen en weer door het kattenluikje, of ze zitten ieder aan een kant om er leuk tegenaan te klepperen. Het eten gaat ook steeds beter. Josephine en Kitty eten nu beiden zelf uit het bakje maar alleen om de eerste honger te stillen. Er is altijd nog een tweede ronde waarbij Kitty nog wat kattenmelk bij de mousse geschonken krijgt, en Josephine mijn hand vol smurrie begint af te lebberen. Maargoed, er gaat in ieder geval genoeg in.

Als de meiden echt honger hebben staan ze ook als volleerde bedelaars rond mijn voeten te draaien als er een blikje opengaat. Kitty is zelfs zo vol spanning over wat er dan komen gaat dat ze inmiddels een goede been-beklimmer is geworden. Ze haalt na een week of 2 oefenen nu via mijn been en middel zelfs de aanrecht. Dat was voorheen best schattig, maar inmiddels lijkt mijn been op een krabpaal. Daarom voer ik nu tijdens het bereiden van hun voedsel tegelijkertijd een soort beenschud-dans uit zodat ze weer naar beneden afzakt. 

Afgelopen week bleek dat al dat oefenen op mijn been Kitty ook iets opgeleverd heeft. Mijn oudste dochter keek tijdens het ontbijt uit het raam en schreeuwde: 'Kitty zit in de boom!!!'. Dat leek me eerst nog wel schattig, tot ik zag hoe hoog ze was gekomen. Visioenen van stoere brandweermannen in mijn tuin spookten al door het hoofd, maar uiteindelijk bleek Kitty ook met verbale aanmoedigingen zelf naar beneden te kunnen. Het laatste stukje vallend, maar toen was de afstand wel te overzien. Nu heeft ze een nieuwe (lagere) boom uitgekozen. Er in gaat heel soepel (zoals op de video bovenaan te zien is), er uit nog wat minder. 

En nu we het toch over Kitty hebben, wil ik toch nog een kort filmpje plaatsen van een paar weken geleden. Iedere kitten heeft zijn eigen 'ding' namelijk. Josephine is bijvoorbeeld de enige kitten die spint, maar die ook erg hard kan mauwen. En Kitty blijkt een jachtinstinct met geluidseffecten te hebben. Vergeet je geluid dus niet aan te zetten bij de video...volgens mij dacht ze dat ze een vogel te pakken had :) 

Tenslotte (ja, er is veel bij te praten) onze verloren dochter Puck. Haar nieuwe familie laat weten dat ze goed eet en drinkt, dat ze ondeugend is en als een dolle met haar dierenspeelgoedwinkel speelt. Ze zijn allemaal heel erg gek op haar en heel erg blij. En aan de foto te zien is die liefde wederzijds inmiddels!

 Meer recente foto's van iedereen trouwens in de galerij linksboven op de pagina. Binnenkort de laatste blog want over anderhalve week gaat ook Kitty ons verlaten. Ik zit al een week op Memorylane om een mooie eindfilm af te leveren.

Dag 67: Let's go Outside

Dag 65: Uitgevlogen

Alle mensen die deze blog al vanaf het begin hebben gevolgd weten dat onze kleinste kitten Puck ons de meeste zorgen heeft gegeven. Het gevecht om de beste tepel verloor ze structureel van haar twee grote zussen en twee weken lang moest ze geregeld bijgevoerd worden. Maar ze heeft het gered!

Ze ontpopte zich als de meest rustige van de drie dames die zeker wel in was voor wat kattekwaad op zijn tijd. En waar haar start qua voeding moeizaam was, is ze uiteindelijk de eerste geweest die dagelijks uit een bakje staat te eten en aan komt rennen als er blikjes in de keuken open gaan.

Maar er is een tijd van komen, en helaas ook van gaan. Vandaag stond Puckies vertrek op de agenda, een moment waar we toch wel tegen aan zaten te hikken. Gisteravond nog een pyamafeestje gehouden met haar 2 zussen op oma's dekbed (grote pret!), en vanmorgen ben ik nog even samen met mijn lieve smurf op de foto gegaan.

Eind van de ochtend naar de dierenarts voor een laatste check-up (iedereen was in goede doen) en de eerste prikken. Om 1 uur kwamen de nieuwe eigenaren. Helemaal blij dat het moment eindelijk daar was, dat maakt ook wel weer wat goed. De komende twee weken is er fulltime gezelschap en zorg voor Puck, en de halve dierenwinkel is leeggekocht om het mevrouw naar haar zin te maken. Qua voedsel en qua speelplezier.

Het was op het laatste moment wel even slikken, zeker toen de eerste zielige mauwtjes kwamen. Maar we zijn er van overtuigd dat ze in goede handen is dus hebben maar snel afscheid genomen. Natuurlijk hebben we de foto's nog, en een prachtige bos bloemen voor de goede zorgen.

En toen waren er nog maar twee...gelukkig nog 3 weken :)

Dag 61: Nog een weekje...

Het is een beetje afkicken. Qua kittens, en qua blog. Twee van de drie dames (Kitty en Pukkie) eten inmiddels redelijk uit bakjes. Van brokjes moeten ze nog niets hebben, maar blikvoer gaat er aardig in. Alleen Josephine wil nog niet erg.

In de afgelopen weken zijn er veel verschillende soorten eten geserveerd. En op vele manieren. Maar helaas is onze grijze trots nog niet veel verder dan doorslikken van vast voedsel als je het in haar bekkie stopt. Sinds gisteren likt ze heel soms ook een vinger af, maar de meeste tijd is ze kwijt aan het stalken van moeder Luna om nog wat melk te krijgen.

Na al het gezorg in de afgelopen 9 weken voor het kroost, hebben we inmiddels ook geen voorkeur meer. De beestjes veranderen iedere week, en ze zijn allemaal leuk op hun eigen manier. Daarom heb ik opnieuw overleg gehad met de nieuwe ouders van Puk/Josephine. Want Pukkie kan binnenkort verhuizen, maar van Josephine is het afwachten...en ons maakt het eigenlijk niet meer uit. We zijn blij met iedereen.

De nieuwe eigenaren besloten toch bij hun oude keus te blijven, en wij daarmee ook. Tot wederzijds genoegen. Pukkie wordt aanstaande woensdag opgehaald, en Josephine blijft bij ons wonen. Kan ik haar nog wat vertroetelen en de wereld van het vaste voer leren kennen. Kitty gaat waarschijnlijk vrijdag.

Het empty nest syndroom begint nu al wat te kriebelen, maar het zal ook wel weer lekker zijn. De kittens bouwen iedere nacht een feestje in de huiskamer namelijk, waardoor je een kwartier aan het opruimen ben (voornamelijk speelgoed en knutselspullen van de kinderen). Daarnaast moeten we nu ons huis uit rennen om te voorkomen dat de kittens naar buiten gaan, en als ze buiten zijn moeten we achter ze aan lopen om ze in de gaten te houden. En nu Kitty na veel studie-uren het ook voor elkaar heeft om het katteluikje te openen, wordt het hoog tijd voor wat meer rust!

Dag 54: Catfight (muziekvideo)

Catfight

From Wikipedia, the free encyclopedia

Catfight is a term for an altercation between two women, typically involving scratching, slapping, hair-pulling, and shirt-shredding as opposed to punching or wrestling (although this isn't always the case). The many ways that women compare themselves to other women and compete with each other are also referred to as catfighting (or cattiness). Catfights are different from other kinds of fights involving women because they usually involve competition between two or more women, usually over men.

Afscheid

Vandaag geen blog over onze jongste poezen, maar over mijn oudste. Het hoort niet bij Luna's Kittens thuis, maar dat is waar mijn hoofd vandaag naar staat.

Ruim 13 jaar geleden was ik net 30 jaar geworden en woonde ik op een etage in het Haagse Statenkwartier. Ik werkte toen als verslaggever en had geen relatie, alleen mijn eerste poes Sally woonde bij me. Omdat het huis op werkdagen wel erg stil was voor Sally besloot ik een tweede kat uit het Haagse asiel te gaan halen.

Het was de eerste kennismaking met de dierenopvang, en de overvloed aan dieren (ook in 1997 al) was ietwat overweldigend. Er waren meerdere kattenkamers waar je doorheen kon lopen. En in zo'n kamer zaten dan weer minstens 15 katten die in een soort kattenflat woonden. In het midden van de kattenkamer stond een mensenstoel, daar kon je dan gaan zitten om alle weesjes eens rustig te bekijken.

Het had iets oneerlijks, zoveel katten op zoek naar een huis, en ik die moest kiezen uit al die nood. Gelukkig werd in kattenkamer 3 de keuze voor mij gemaakt, toen je-weet-wel kater Joy bij mij op schoot sprong en zich daar nestelde alsof hij niet anders gewend was. Een heldere keuze dus. Joy was in zijn eerste anderhalf jaar al twee keer naar het asiel gebracht, dus hoogste tijd voor wat stabiliteit in zijn leven.

Joytje (of Joy Boy) heeft veel lief en leed gedeeld met mij, en ik met hem. Het begin was niet zo denderend, want Sally bleek helemaal geen gezelschap te willen, en Joy heeft 2 dagen onder mijn keukenblok verstopt gezeten. Maar daarna was hij niet meer van mijn schoot weg te slaan. Toegegeven: soms op het irritante af. Want ik hoefde met mijn achterste maar de bank te raken, en daar zat Joy al op schoot. Zijn naam was al niet zo als die van een kater, en dat gold ook voor zijn karakter. Hij was een vrijkous die leefde voor gezelschap en lekker eten. Ik heb nooit eerder een kat gehad met zo'n supergehoor als Joy: op 10 meter afstand kon hij het geluid van een blikje kattevoer dat openging onderscheiden.

Na 13 jaar samenzijn kun je natuurlijk een boek volschrijven, maar dat zal ik niet doen. Vandaag, op 15 en een half-jarige leeftijd, is zijn tijd gekomen. Ik wist al sinds juni dat Joy nu niet alleen meer strompelend liep (al sprong hij vorige week nog op de aanrecht toen hij er wat lekkers dacht te ruiken), maar dat hij ook twee tumoren bleek te hebben. Op zijn tandvlees, en in zijn buik. En dat dat ook de verklaring was voor zijn veelvuldige overgeven en soms moeizame eten.

Acht weken hebben we moeten wennen aan het idee dat hij moest inslapen, en vandaag de moed bijeen geraapt. Coco heeft een tekening gemaakt die met hem is meegegaan. Hij heeft een blikje tonijnenmousse opgesmikkeld, een bakje kittenmelk gedronken en om 11 uur zijn Joy en ik naar de dierenarts gegaan. Hij heeft in de wachtkamer bij me op schoot zitten spinnen, we hebben elkaar kopjes gegeven en nog eens diep in de waterige ogen gekeken. En toen is Joy op mijn schoot langzaam weggezakt en gestopt met ademen, terwijl ik hem aaide en zo zacht mogelijk mijn verdriet over hem uitstortte. Het was een hele trieste ochtend.

In het dierenasiel krijgt ieder dier zijn eigen kaartje met een karakterbeschrijving. Op het kaartje van Joy stond 'A joy to have'. En zo is het inderdaad 13 en half jaar van ons leven geweest. Ik zal hem missen...

Dag 51: Met dank aan Mona...

Kijk nou toch eens! Een kitten bij een echt eetbakje :) Dit is Kitty, die dankzij haar toekomstige eigenaren sinds vrijdag gelukkig verslaafd is aan kittenmelk van Whiskas, in plaats van enkel Luna-melk. Eindelijk een ingang om van alles en nog wat door de melk te gaan roeren, al trapte ze daar de eerste dagen niet echt in. Melk zonder iets rende ze op af, maar zodra er een hint van een andere geur doorheen zat liep ze weer weg. Of begon ze woest met haar pootjes het gebied rondom het bakje schoon te vegen. Alsof dat de melk kon reinigen.

Gisteravond een tweede, dubieuze, doorbraak. De dames zijn inmiddels aardig behendig en kunnen nu ook op de eettafelstoelen springen (en slapen, en daar drinken bij Luna...die net was gevlucht). En vanaf de stoel is het maar een kleine stap naar de tafel. Dus gisteren, aan het einde van ons avondeten, stond Kitty ineens op de tafel, naast onze praktisch lege borden.

Mijn jongste dochter had nog een schoteltje voor zich met een restje Mona frambozenpudding...en ja, dat lustte Kitty ook wel. Is weer eens wat anders dan al die stinkende kattebrokjes en kittenmousse waar ze steeds haar neus voor ophaalt. Nood breekt wet, tenslotte is het vrij idioot dat kittens die normaal met 4 weken aan het vaste voer zitten, na 7 weken nog steeds collectief weigeren. Dus mocht Kitty het schoteltje leeglikken, en kunnen we naast kittenmelk nu ook Mona-toetjes aan haar dieet toevoegen.

Vandaag dus stap 117 (om en nabij) in het 'Probeer de kittens aan het eten te krijgen'-plan. Ik heb Kitty een heerlijke mix geserveerd van vanillepudding (met slagroom), kittenmelk en kittenmousse...heerlijk door elkaar geprakt met wat warm water. De 3 volwassen katten moesten we zowat van ons afslaan zo lekker rook dat kennelijk voor ze.

En HOERA!!! Victorie...zie het resultaat op de foto. Het was maar een klein bodempje, maar ze heeft praktisch alles opgegeten en daarna zichzelf een half uur tevreden zitten poetsen. Het begin is er dus. Ik overweeg nu om alle Mona-toetjes te gaan proberen, kijken welke het beste mengt met brokjes. Dat zeggen ze dan weer niet in de reklames. En als de zussen haar gedrag overnemen, ga ik Mona benaderen als bijzondere sponsor van het kroost. Ze doen het ook vast leuk op tv!

De nieuwe baasjes zijn vast gewaarschuwd: Mocht jullie poes te zijner tijd extreem gaan bedelen als er toetjes op tafel komen, dan weten jullie nu hoe dat zo is gekomen.

Dag 46: Wat is DAT?!

Vandaag hadden Kitty en Josephine, en later ook Puck, een bijzondere ervaring. Voor het eerst in hun leven contact met een ander levend wezen dan mens of poes. Het was erg grappig, zie het filmpje met muziek (en met Spikkel gaat het weer goed gelukkig!).

Kitty heeft vandaag ook kennis gemaakt met haar nieuwe familie, en dat beviel wederzijds goed. Ze slaagden er zelfs in om Kitty voor het eerst kittenmelk uit een flesje te laten drinken! Het zijn geen brokjes, maar het is een begin :)

Dag 44: Drie onverwachte gebeurtenissen

Dit is ons konijn Spikkeltje. Voorheen Luna's beste vriend, maar sinds de komst van konijnenvrouw Barbara en de kittens is de wederzijdse liefde wat verslapt.. En ik moet toegeven: ook onze aandacht voor de knagertjes is wat minder geworden na de komst van de 3 damespoezen. Maar toen ik woensdag na het werk thuis kwam viel op dat Spikkel er wel heel lusteloos bij zat, en continu bleef hangen op de konijnen-toilet.

Na een amateuristisch medisch onderzoekje bleek Spikkels buik als een soort ballon aan te voelen, waarbij de darmen zo dik waren dat ze als bobbels te voelen waren. Na een belletje naar de dierenarts (inmiddels op avonddienst) werd ons gemaand om zo snel mogelijk te komen. Er bleek een dreigend gevaar van ontploffende darmen, dat kan schijnbaar ook gebeuren. Met visioenen in het hoofd van Spikkel ontploft in zijn hok ben ik in de auto gestapt, en is hij geholpen door middel van prikken en medicijnen. Dat zou het ontploffingsgevaar moeten verminderen, mits ik er de komende dagen (2x pd) mee door ga.

Bij thuiskomst diende crisis 2 zich meteen aan. Want van de 3 kittens was alleen Josephine te zien, en de twee zwarte waren verdwenen. Aangezien de deur nog open had gestaan tijdens mijn afwezigheid, en de achterblijvende mensen ook even boven waren geweest, sloeg de paniek al snel toe. Na een paar rondjes door het huis en door de tuin kwam kleine dame Puck ineens aanwandelen in de huiskamer. Geen idee waar ze was geweest, maar ze was er weer.

De volgende 2 uur hebben ik, Luna, mijn vriend en de buurvrouw doorgebracht met speurtochten door huis en tuin, op zoek naar Kitty. Gewapend met de zaklamp hebben we iedere donkere centimeter afgezocht. Roepend, mauwend...alles om een piepje los te weken van de verdwenen telg. Na anderhalf uur ongeveer brak ik: met tranen lopen zoeken naar dat kleine beestje dat zich nog niet kan orienteren, vrij bang is en bovendien om de zoveel uur moedermelk moet hebben omdat ze geen vast voer eet. Wat een ellende!

Om kwart voor 12 kwam de verlossing. Ik weet nu dat ons dressoir welliswaar aan de voorkant tot de grond gesloten is, maar dat je als miniscuul poesje aan de achterkant er wel onder kan kruipen. Daar heeft ze dus lekker liggen slapen terwijl ik een paar grijze haren rijker werd.

Gelukkig was de derde onverwachte gebeurtenis van gisteren positiever. Alles leek in kannen en kruiken qua verdeling van de kittens, en de naamgeving. Maar waar ik al weken geleden door een van de bloglezers voor gewaarschuwd was, gebeurde ook. Al het gezorg en gedoe rondom Puck, de kleinste kitten, was zowel mij als haar niet in de koude kleren gaan zitten. We zijn sindsdien dikke vrienden. Ze komt aanlopen als ik binnenkom of roep, en avonden lang ligt ze al lekker op schoot te slapen bij me. Het is gewoon mijn schatje. De gedachte aan het naderende afscheid viel me dan ook steeds zwaarder. Eigenlijk veel meer dan de gedachte afscheid te nemen van Josephine, hoe mooi en schattig zij ook is natuurlijk.

Tot mijn grote blijdschap heeft de nieuwe eigenaresse gisteren ingestemd met een ruil (heel erg aardig!). Josefientje gaat naar hun toe, en Puck blijft lekker thuis. Want grijs is mooi, maar black is ook beautiful natuurlijk :) Of Puck ook Puck blijft weten we nog niet, op dit moment is ook de naam Loesje in de race. Omdat Coco gek is van dit liedje uit 1939.

De dames vermaken zich vandaag vooral met de loungebank. Het is een ware speeltuin voor kittens. Ik zal er een filmpje van maken. Eerst even bijkomen van alle dierenstress van gisteren. En zorgen dat Spikkel er weer bovenop komt natuurlijk!

Dag 41: Feed me!

Daar liggen de dames. Verzadigd in een mandje dat ze in de hoek van de kamer hebben opgespoord. Vlakbij de tuindeuren, dus lekker briesje erbij en soms een zonnestraal. Wel een beetje klein (het mandje is zo'n 30 cm) als mama er ook nog bij wil, maar zelfs dat lukt ze. Wat een leven!

Ze liggen hier zo vredig te slapen omdat ze kort ervoor hebben gedronken bij Luna. Dat maakt al slaperig, maar ook de toegang van de melkfabriek vergt tegenwoordig veel inspanning. Het is dezer dagen namelijk een hele kunst om haar melk te onfutselen, want Luna heeft er niet zoveel zin meer in na 6 weken.

Drie behoorlijke dames die in je buik liggen te duwen, en vechten om een goede ligplek lijkt mij ook geen pretje. En dat is nog los van de behoorlijke scherpe tandjes die ze in haar tepels zetten. Bovendien kan Luna bijna geen stap verzetten als de dames wakker zijn geworden en piepen om eten. Eerder vandaag zat ze rustig even buiten, en hup...daar hing er al weer eentje aan haar buik. Kort daarna bij het waterdrinken kwam Kitty om haar heen drentelen maar kon er net niet bij. En weer even later een achtervolging door Josephine die vastbesloten was om wat melk af te troggelen. Uiteindelijk gaf Luna toe, en zie het resultaat op de foto.

Het wordt dus echt de hoogste tijd dat ze iets anders gaan eten. Ik ben nu al zo'n twee weken alle methodes aan het uitproberen bij ze. Bekkies volsmeren, eten in de mondjes doen, 3 verschillende soorten voedsel eindeloos aanbieden. Maar het heeft allemaal geen zin, ze moeten het niet. Vandaag een nieuwe tip uitgeprobeerd: melk, warm water en kittenbrokjes bewerken met de staafmixer en voila: heerlijke warme kittenpasta. Ze hebben ieder een korreltje van hun mond gelikt. De rest heeft Luna opgegeten. Zucht.

Dag 40:...Introducing....*tromgeroffel*

De meisjes hebben na bijna anderhalve maand allemaal een naam! Ziehier de visitekaartjes van de dames. En niet alleen kunnen ze zichzelf nu volwaardig aan de buitenwereld presenteren, ook de nieuwe 'ouders' worden langzaamaan geintroduceerd.

Afgelopen week kwamen de toekomstige eigenaren van Puck (voorheen de kleinste kitten) voor het eerst live kijken naar hun spruitje. Vier man sterk hing er over de bankrand, gewapend met 3 camera's. Er klonken veel oooh's en aaah's in de huiskamer, en dat geeft oma een fijn gevoel! Pukkie zal aan aandacht geen tekort hebben over een paar weken. Hier een fotootje van een deel van haar nieuwe familie, met een ietwat overdonderde Puck.

Ook de andere zwarte kitten is gedoopt, ze gaat Kitty heten. Dat roept straks ook leuk in de tuin, alhoewel de nieuwe moeder al aan haar kinderen heeft gezworen dat ze straks toch echt niet 'Kitty Poes' gaat roepen door de tuin. Kitty's nieuwe familie komt aanstaande vrijdag kijken en gelukkig is de kitten inmiddels ook helemaal bijgetrokken qua verlegenheid.

Tenslotte hebben de drie schooiers zichzelf ook geintroduceerd in een nieuw stukje van de wereld: De Tuin! Gisteren stonden de deuren open en hebben ze zich voor het eerst naar buiten gewaagd (zie video). En nu ze eenmaal het buitengebeuren hebben ontdekt rennen ze iedere keer als ze wakker zijn naar de buitendeur om te zien of er nog wat te beleven valt. De deuren blijven dus maar even dicht de komende tijd, alleen uitstapjes onder begeleiding!

Dag 38: My Girl Josephine (videoupdate)

Luna's Kittens: De Kattenbak

De kleintjes zijn nu precies 5 weken oud, maar nog steeds tonen ze geen enkele interesse in vast voedsel. Voor mij dus ook nog geen haast om een kattenbak te kopen, tot we opmerkten dat het wel erg vaak nat was op 1 plek in de buurt van de mand. Moeder natuur heeft dus wel beslist dat de kleintjes (ook zonder vast voer) na een maand hun behoefte niet meer door moeders laten opruimen.

Snel dus maar naar de dierenwinkel, en alle attributen aangeschaft. In dezelfde hoek geplaatst als waar ze zelf de bak hadden bedacht. En zie onze verbazing, ze kruipen er meteen op. Alleen niet perse om een behoefte te doen, maar vooral om eens lekker te graven, met zijn drieen in te gaan liggen of gewoon om lekker in te gaan stoeien. Quinya heeft er een treffend filmpje van gemaakt.

En nog erger: al het lekkere voer dat er klaar staat haalt het niet bij de moedermelk...maar kattenbakgrit daarentegen blijkt ineens een lekkernij! Na een dag besloten ze er allemaal eens lekker op te gaan peuzelen, waardoor wij de kiezeltjes weer uit de bekkies konden peuteren. Meteen een bakje met sappige brokjes-met-jus voorgehouden...maar nee, die witte steentjes doen het vooralsnog beter :)

Vanaf heden trouwens ook weer wat beterschap m.b.t. tot het weblog, mijn excuses voor de haperingen. Afgelopen week vooral druk geweest met feestvoorbereidingen voor mijn oudste dochter. Zoals iemand even geleden me al eens schreef: hoe schattig de kleintjes ook zijn, echte kinderen gaan toch voor.

Dag 32: Nieuwsgierige hummeltjes

Ach, die kleine hummeltjes! Ze worden met de dag schattiger wat mij betreft, al schrijf ik er niet meer iedere dag over (beetje druk hier). In de afgelopen week hebben ze voor het eerst de ontwormingskuur gekregen (viel reuze mee), en mochten ze vast voer gaan eten. Daar komt alleen nog weinig van terecht tot dusver.

Sinds maandag staat er extra veel superdeluxe blikvoeding bij het mandje. Daar is vooral Luna heel erg blij mee, maar de kleintjes lopen er met een grote boog omheen. Ook de brokjes in warm water vindt Luna erg lekker, maar de kittens moeten er niets van hebben. En de mini-kittenbrokjes van de dierenarts tenslotte blijken ook alleen bij moeders in goede aarde te vallen. Kortom: Luna is lekker aan het aankomen, produceert hierdoor weer extra veel melk, waardoor de kittens kennelijk geen trek meer hebben in iets anders dan Luna's Finest.

Gisteren dus begonnen met een andere tactiek. Volgens de kenners op internet kun je de kleintjes laten wennen door hen wat nadrukkelijker kennis te laten maken met iets anders dan melk. Dus daar zat ik dan: kitten op schoot, vieze smurrie van het superdeluxe voer aan mijn vinger om de bekkies van de kleintjes mee in te smeren. Die maken dan (door met hun koppie te schudden) weer duidelijk dat ze er geen trek in hebben, waardoor niet alleen mijn vinger meer onder de smurrie zit maar ook mijn t-shirt en broek. Een enkele keer is het wel met hun tong van de bekkies gelikt, en schijnbaar zou dat dan moeten aanslaan (nadat ze het volgens de experts zo'n stuk of 40 keer gedaan hebben).

De dames verlaten verder steeds vaker de thuisbasis om de kamer te verkennen. Daarbij is het vooral de grijze Josephine die er geen genoeg van kan krijgen. Als haar donkere zusjes hun moeder alweer hebben opgezocht in het nest loopt zij nog steeds alle hoeken af te schuimen. Inmiddels is ook de gang ontdekt. Als de deur opengaat en de dames zijn in de buurt dan rennen ze sneller dan je zou denken richting de deur. Luna heeft er haar pootjes vol aan.

Vanmorgen was het bal rond de tafel bij de bank. Josephine er onder, en Luna maar proberen haar er uit te krijgen. Uiteindelijk hebben we haar maar geholpen, aangezien Josephine met al haar jeugdige nieuwsgierigheid een geheime doorgang onder de tafel had ontdekt. Op onderstaand filmje daarvan het resultaat :)

De Musical (Dag 29)

(Vergeet niet je geluid aan te zetten!)

Dag 28: Moederkloek

Maandagochtend werd ik gewekt door een hyperactieve Luna die kennelijk vanuit de huiskamer naar boven geglipt was. Vroeger, toen ze nog lekker onbekommerd en alleen door het leven ging, kwam ze dan meestal op een bed liggen. Bij voorkeur die van mijn oudste dochter. Waarom wisten we niet, maar dat was in haar beleving het meest comfortabel. Niet zozeer om op te liggen, dan wel om lekker onder het dekbed te kruipen en daar dan luid spinnend een uur of wat te luieren.

Ik dacht dus eerst vanmorgen dat Luna zichzelf weer een beetje had terug gevonden. Een beetje zoals je als mens hebt als je na de geboorte van een kind weer aan het werk gaat. Of gewoon voor het eerst weer even gaat winkelen zonder dat er een baby aan je vast zit. Want onze Luna is in de laatste maand in een klap volwassen geworden, en niet meer zo knuffelig met ons als we gewend waren. Gisteren had ze wel weer bijna een vogel te pakken, maar gelukkig was ze nu ook weer niet zoveel zichzelf dat dat lukte.

Hoe dan ook: vanmorgen ging Luna alle slaapkamers langs. Mauwend, zoekend...maar geen idee waar naar. In Quinya's kamer, in Coco's kamer, in mijn slaapkamer inclusief de eerste 3 planken van de klerenkast. Maar wat ze ook zocht, ze kon het niet vinden. Na nog een korte mauw-tocht over de zolder maar weer naar beneden toe. En tegen die tijd begon ik me ook wat zorgen te maken. Misschien probeerde ze me wel duidelijk te maken dat er iets met een van de kleintjes was. Maar bij controle beneden bleek er met het kroost achter de bank niets bijzonders aan de hand.

De kleintjes, en met name Josephine en de kleine dame (hier vandaag samen op de foto) waren vandaag levendig als altijd. Met de dag levendiger eigenlijk, zoals het hoort. Ze doen pogingen tot rennen, vandaag stond ik er zelfs bijna op eentje! En als je ze terug zet in het nest rennen ze er even hard (liefst via de andere uitgang) weer uit. Het parket is nog steeds een glijbaan, maarja...voor kleine kinderen zijn glijbanen natuurlijk erg leuk. En moeders er maar achter aan hobbelen, in een poging om de boel een beetje bij elkaar te houden.

Het gezoek en het klagende gemiauw van Luna heeft aangehouden tot rond twee uur vanmiddag. Toen zijn wij maar weg gegaan, naar de dierenarts voor het speciale superdeluxe blikvoer waar mevrouw gek op is. Alle scenario's gingen door mijn hoofd: honger, extreme krolsheid (alhoewel ze ook buiten haar draai niet vond), onrust bij het nest. Maar bij de dierenkliniek kwam het antwoord.

Schijnbaar raken de moederpoezen een beetje in de stress als de kleintjes er maar op los gaan wandelen door de kamer. Ze gaan dan op zoek naar een nieuwe plek. Niet zozeer een plek zonder mensen, maar een plek waar ze haar gezin lekker bij elkaar kan houden. Waar ze niet zomaar de wijde wereld in kunnen trekken zonder haar, want dat geeft stress. Een plek waar ze de drang naar avontuur wat kan inperken, want al die vrijbuiterij van de kittens vindt ze maar niks. Gelukkig heeft ze zich er vanavond maar weer even bij neergelegd. Het blikje superdeluxe hielp ook, dat moet gezegd. Of het besef is gekomen dat haar verzet vrij zinloos is, aangezien er toch uitgevlogen moet worden. De arme...

Poezen. Het zijn soms net moeders.

Dag 27: Quinya vertelt...

Vandaag gaat mijn dochter Quinya (bijna 8) een keer de blog over Luna's kittens schrijven:

Ze spelen al veel met hun speeltjes. Soms slapen ze naast de mand, soms slapen ze zonder Luna. Als ze net wakker worden dan miauwen ze nog wel veel. Ze rekken zich uit en daardoor worden de anderen wakker. Dan gaan ze door het gaatje lopen door de kamer. We tillen ze nog wel op als ze net lopen. Josephine wordt een pluizige kat. Ik vind dat die twee zwarte wel heel veel op elkaar lijken. Ze kunnen allemaal al heel goed lopen, alleen is die met twee vlekjes nog een beetje bang. Zij blijft meer bij Luna. Josephine die miauwt bijna het meeste, en de kleinste die loopt soms nog wel met Josephine mee. We hebben ze vandaag een keer buiten gebracht, maar dat vonden ze niet zo fijn. Ze kruipen wel overal tussendoor en ze lopen nog niet zo erg snel. Maar wel snel genoeg om hun moeder te volgen. Luna geeft jullie ook nog kusjes.

Dag 26: Oma is moe

Nu mijn kleinkittens zijn verhuisd, zijn de momenten dat we ze te zien krijgen quality time geworden. Ze liggen tijdens het merendeel van de dag achter de bank verscholen. We hangen vaak hoopvol over de rand, waarop de kinderen vaak teleurgesteld uitroepen: 'Ze liggen alweer te slapen!'. Dus als ze dan 2 keer per dag uit hun hol komen worden alle activiteiten even stopgezet zodat we nog wat tijd met ze kunnen doorbrengen. Wel een stuk minder gezellig allemaal.

We hebben het idee dat de kittens het zelf ook wat minder vinden allemaal. Want als ze menselijk gezelschap zoeken moeten ze al snel het parket overbruggen. En gezien hoe ze dat doen voelt dat voor een kitten als een spiegelgladde ijsbaan. De zwarte met het witte koppie durft het bijna niet. De kleinste beweegt zich vooral voort met haar voorpoten, en glijdt er dan zittend wat achteraan. En Josephine onderneemt dappere looppogingen, maar glibbert geregeld alle kanten op met haar achterlijf.

Een ander nadeel van de onbereikbaarheid is dat ik nog een oplossing moet bedenken voor hoe we in de nieuwe, nogal krappe, lokatie alle toekomstige benodigdheden kwijt kunnen. Want a.s. dinsdag zijn de kittens een maand oud. Dan wordt het tijd voor de eerste keer ontwormen bijvoorbeeld. Ik zie er nu al naar uit om de tube met pasta in de kleine bekjes (precies gedoseerd) te moeten gaan spuiten. Zal wel weer een hoop gedoe worden! Maar belangrijker is dat ze dan aan vast voedsel kunnen gaan beginnen. Iets waar ze op dit moment trouwens nog totaal geen interesse in hebben. En vast voedsel houdt ook in dat er een kattenbak moet komen. Als Luna als buitenkat uberhaupt in staat is om hen te leren wat je daar dan mee moet, want anders moet ik ze er op tillen.

Ik zie het allemaal niet passen achter de bank, en dus stel ik het piekeren nog maar even uit. Oma is een beetje moe met 2 vakantievierende dochters, 6 katten/tjes en 2 konijnen. We houden het op een tijdelijk dipje.

Dag 25: Enough is Enough!

Na bijna een maand vol liefde en aandacht was vandaag de maat vol voor Luna. Net toen er vandaag kraambezoek kwam voor het kroost ontdekten we dat Josefientje verdwenen was! Alle geluidsbronnen uitgezet, en intensief luisteren naar gepiep...maar er was alleen doodse stilte. De twee kleine zwarte kittens lagen nog wel in de mand, maar moeder en de grootste dochter leken verdwenen.

Na een groots opgezette speurtocht met inzet van 6 vrouw, troffen we ze aan achter de bank. Daar hadden mijn dochters net de dag ervoor een hut gebouwd van handdoeken, en die hut beviel Luna ook wel. Ze was er dus maar vast gaan liggen met Josephine, en ging even later de rest van haar kroost halen.

Ondanks haar verwoedde pogingen om de kittens bij het nekvel op te pakken, wilde dat niet echt lukken. Daarom maar een goed gesprek aan gegaan met haar andere twee dochters. Luna mauwend en vooruitlopend, de kittens piepend er achteraan. En dan om de beurt, net zo lang tot de kleintjes (geleid door moeders geluiden) ook het nieuwe onderkomen hadden gevonden.

Daar liggen ze dus nu, ingeklemd tussen de bank en de radiotor. Een beetje krapjes, en aanzienlijk minder luxe dan het terrein dat ik voor ze had ingericht. Maarja, Luna knows best, dus vanmiddag de mand er ook maar tussen gepropt. Ze kijken wat verstoord op als we over de bankrand naar ze gluren, want meer zit er even niet in. Maar lekker rustig is het wel, en gelijk hebben ze!

Dag 24: Reuzenoma

De kleinste dame verraste vandaag door voor het eerst water te drinken uit een bakje, en gelukkig net toen de camera aanstond! (ze heeft gevoel voor show). Daarom vandaag dus weer een videootje met de dames in actie.

Maar terwijl de kleintjes steeds actiever worden, en het er op lijkt dat ze voldoende bewegen en eten, wordt moeders steeds dunner. Luna wordt op 13 augustus pas 1 jaar, dus voor zo'n tienermoeder zijn drie zogende kittens ook een behoorlijke aanslag. En helaas is ze ook nogal kieskeurig. De high tech-kittenbrokjes die de hele dag klaar staan eet ze maar sporadisch, en ook whiskas kittenmelk hoeft mevrouw niet.

Daarom zit ze nu sinds een paar dagen op een vetmest-dieet. Speciale melk en nog specialer kattenvoer van de dierenarts om aan te sterken, en dat vindt ze heerlijk. Mits het bij voorkeur in de nestmand geserveerd wordt. Dus ligt oma twee keer per dag een half uurtje met bakje in de hand naast het nestje zodat moeders lekker kan slobberen, terwijl de kleintjes weer aan haar slobberen.

Gezien mijn zeer frequente aanwezigheid bij het kroost ben ik nu wel onderdeel van de familie. Het filmen wordt daardoor ook wel moeilijker want als de dametjes op pad gaan en ze komen een stukje van reuzenoma tegen onderweg, dan kruipen ze meteen naar me toe. En dan is het moeilijk om nog duidelijke beelden te maken.

Maar vandaag nog wel zonder reuzenoma, na 5 pogingen weliswaar, maar met succes!

Dag 22& 23: En we noemen haar...

Eindelijk alle meiden weer samen onder 1 dak! Dinsdag kwamen mijn dochters weer thuis van een vakantie in Thailand. En net toen ze pas een paar dagen weg waren beviel Luna al, waardoor de meiden alleen via internet nog de kittens hadden kunnen bewonderen.

Natuurlijk, fijn om mamma weer te zien na al die tijd. Maar tegen drie harige bolletjes schattigheid kan geen moeder op. Als een orkaan renden ze het huis in, op zoek naar het nestje. En het resultaat was daar! Met enige crowdcontrol hebben we kunnen voorkomen dat we zouden eindigen met drie platte bolletjes, totdat Luna ook wat begon te protesteren tegen de liefdesexplosie.

Gelukkig was het nestje er vanmorgen ook nog. Fijn dat Coco me dat ook even kwam melden om 7 uur 's morgens, een hele geruststelling.

De missie van vandaag was het definitief kiezen van onze kitten, en zoals verwacht is het de grijze geworden. En nu we weten dat het een meisje is hebben we ons meteen maar op de naamgeving geworpen. Na een longlist, en een shortlist en een kaart-trekspel om de uiteindelijke naam te bepalen waren we er na 2 uur uit.

We noemen haar....(*tromgeroffel*): Josephine! (maar voorlopig Josefientje). Het heeft iets groots, iets koninklijks...en als de dierenarts zich toch vergist blijkt te hebben kunnen we altijd nog uitwijken naar de mannelijke variant ;)

Dag 21: It's a Girl!

Daar zitten ze dan, in een doos in de auto. En dan komt er ineens heel veel geluid uit die kleine longetjes! Want al dat gewiebel vinden ze helemaal niets. Vandaag moest het even, want sinds vrijdag zijn alle drie de kleintjes amper meer aangekomen in gewicht. Gisteren daarom allemaal maar een klein beetje bijvoeding gegeven, en toen er vandaag weer praktisch niets bij was gekomen toch maar naar de dierenarts.

Gelukkig viel het allemaal mee. Volgens de dokter zijn ze alledrie zelfs boven gewicht van 3 weken, en mag ik wat haar betreft stoppen met dagelijks wegen. Ze zijn allemaal levendig en niet aan het piepen om eten dus zolang dat zo blijft is er niets aan de hand. En over een weekje mogen ze al aan vast voer beginnen.

Fijne bijkomstigheid was natuurlijk dat er nu ook gekeken kon worden naar het geslacht van alle kittens. En volgens haar hebben we drie zussen in huis! Van de kleinste wisten we het al, de grijze wordt gewoon het grootste meisje van de klas kennelijk, en de zwarte met het witte snoetje was nog een klein twijfelgevalletje maar is vrijwel zeker ook geen kater.
Leuk om het eindelijk te weten!

Dag 20 : Walking around in A Dream

Vanmorgen bij het opstaan trof ik de 3 kittens allemaal buiten het nestje aan, voor het eerst samen op ontdekkingstocht. Leuker om op te staan wordt het bijna niet! Met een muziekje om het zondagsgevoel compleet te maken.

Dag 18: Grey Jr. verlaat het nest!

Nadat Grey Jr. (werktitel) vanmorgen een spectaculaire groei van 36 gram had laten zien en op de weegschaal, en zijn/haar eerste concrete loopoefeningen, kon het natuurlijk niet lang meer duren. En inderdaad, vanavond, net toen ik het ochtendfilmpje online wilde zetten, kwam er voortdurend gepiep uit de nesthoek.

Grey Jr., geschrokken van de eigen overmoed, zat piepend naast het nest. Ze wist zich van het parket op het kussen voor de mand te werken, maar toen was de creativiteit even op. Want uit het nest is een ding, maar hoe er nu weer in te komen??

Gelukkig is daar dan altijd nog moeder Luna, die weliswaar net de andere twee van melk aan het voorzien was maar desondanks toch nog even een helpende poot kon toesteken. Het was een bijzondere dag!

Dag 17: Mannen en vrouwen

Terwijl de dames en heren kittens vandaag vooral lekker gelounged hebben in de mand, en moeders wat heen en weer hobbelt tussen tuin en nest, hou ik me bezig met de toekomst van de kleintjes. Voor nog 1 kitten zoeken we een thuis vanaf begin september, en gelukkig is de animo groot. Tot nu toe was ik nog wat huiverig over de toekomst van de kleinste, maar nu ze de laatste week gewoon tot bovenmatig groeit is die zorg wel voorbij.

Er is dus een lijstje met mensen die misschien wel een kitten willen, en er is een shortlist van mensen die waarschijnlijk wel een kitten willen. Frappant, of misschien ook niet zo frappant, is dat het toch vooral de vrouwen zijn die graag willen. En de heren die meestal iets minder enthousiast zijn (om het voorzichting uit te drukken) over een nieuwe aanwinst. Vrouwen zien vaak lieve kleine knuffelbare hompies, en smelten bij het zien van de foto's of filmpjes. En mannen zien meestal (nog meer) beesten, harige types die hun huis onveilig gaan maken, de meubels en kleding van ongewenste haren gaan voorzien en die hen bovendien zullen beperken in de vrijheid. Voor het geval ze nog eens een plotselinge wereldreis willen gaan maken. Of om te voorkomen dat ze meer moeten gaan schoonmaken, wat ze nu waarschijnlijk toch al niet zo evenredig doen (met excuus aan de uitzonderingen!)

Gelukkig draaien de meeste heren na enige inspanning van vrouwelijke kant meestal wel bij als ze de kleine zien. En over de mensen die nu aan het beslissen zijn heb ik allemaal een goed gevoel. Dus dames, zet 'm op en trek alles uit de kast. Kook die lievelingsmaaltijd, kijk die avond voetbal, gooi de kinderen in de strijd, kortom: doe wat je denkt dat nodig is...want het is het waard (weet ik uit ervaring :). En hopelijk weten we dan in de loop van de week waar iedereen terecht komt!

Dag 16: Doen ze het of doen ze het niet?

Het wordt met de dag grappiger om een beetje rond te hangen bij het nestje van Luna. En zeker nu ik vakantie heb merk ik dat ik als een ware gepensioneerde oma er heel wat tijd kan doorbrengen wanneer er leven in de brouwerij is. Zo ook in het filmpje van vandaag. Ik ben inmiddels ook als grootmoeder geadopteerd volgens mij want de kleintjes reageren steeds meer als ik erbij zit. Met gepiep, een beetje spelen met mijn vingers (net zo lang als hun hele lichaam) en soms door ook naar me toe te kruipen.

De eerste pogingen tot lopen zijn er al, inclusief veel omvallen. En soms frustratie, want als je als kitten nou op je achterpoten kon staan, dan kon je tenminste ook die rand eindelijk eens veroveren. Want De Rand (van hun wereld) blijft hen intrigeren. Alhoewel ze nu ook al een eind komen, maar koudwatervrees lijkt hen nog tegen te houden. Nouja, zie zelf maar in de video!

Dag 15: Bloemetjes

Met de dag begint de levendigheid in Luna's nest toe te nemen, ik heb er een klein stukje van weten vast te leggen. Je moet namelijk wel snel zijn want ze kunnen zo vanuit het stoeien weer in slaap ploffen. Slapen en eten blijft namelijk wel de voornaamste activiteit, en gelukkig maar. Want de groei zet zo ook gestaag door (al gaat het met horten en stoten).

De hoeveelheid gekaapte melk verschilt per dag per kitten. Waar de kleinste dame (in het filmpje links met het half witte snuitje) gisteren ineens weer maar 8 gram was aangekomen, was het vanmorgen juist 16 gram. Kennelijk is dat ten koste gegaan van de andere twee, die zijn namelijk maar ieder 9 aangekomen. Maargoed, zolang ze het netjes blijven afwisselen is er niets aan de hand.

Vandaag ook een nieuwe mand gekocht die iets groter is dan de vorige. Hoeft Luna niet meer bovenop haar kids te gaan liggen om een dutje te doen. Als ze er sowieso ligt, want tegenwoordig signaleren we Mr. Grey ook wel weer verdacht vaak rond het huis. En moeders is tegenwoordig wel erg vaak tussen de voedingen door de bloemetjes aan het buiten zetten. Ik ben me mentaal aan het voorbereiden op de opsluiting in het huis. Zodat de bloemetjes niet meer bij de bijtjes kunnen komen, en de kittens over een week of wat niet ineens in het (voor hen) oerwoud van onze tuin verdwalen. Hopen dat het nog even een regenachtige zomer blijft om het leed wat te verzachten. Ellek nadeel heb zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Dag 14: De Rand

De dames en heren zijn nu 2 weken oud, en het wordt steeds levendiger in de doos. Zo levendig dat er nu ook geregeld verkennende tochten richting De Rand van de kittenwereld worden ondernomen. Het leven aan de andere kant van de kartonnen doos begint te trekken.

Vooral Grey Jr. lijkt geregeld bijna over de rand te vallen (letterlijk), om op het laatste moment toch maar weer te kiezen voor de beslotenheid van het nest. Vandaag zelfs vergezeld in het avontuur door zijn/haar kleine zusje (foto). En nu het 'kittens met een missie' lijken te worden breek ik het hoofd over vervangende opvang. Want ook Luna ligt tegenwoordig vaker voor de nestdoos op het kussen (om de dreigende val te breken van de kittens) dan er in. Met zijn allen slapen in de doos leidt vaak tot veel gepiep omdat moederlief dan bovenop de kleintjes gaat liggen als gevolg van ruimtegebrek.

Ik overweeg nu een zachte hondenmand aan te schaffen. Maarja, dat is ook maar uitstel van het probleem met pakweg een week. Die rand zullen ze ook snel overwonnen hebben vermoed ik. Dus in feite wordt het gewoon tijd voor drastischere maatregelen. Een dezer dagen ga ik aan de slag met de herinrichting, om van de kinderhoek maar tijdelijk een kattenhoek maken. Want tja, als de kinders uit willen vliegen hou je ze toch niet tegen nietwaar.

Dag 13: Stoeien met Luna

Alles gaat prima aan het kittenfront, en helemaal op eigen kracht. Vanmorgen waren Grey Jr. (met dank aan @reneerijff) en de grootste zwarte kitten voor het eerst een beetje aan het spelen samen. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk als je nog niet eens kunt lopen. En zondagavond was Luna ook wel in voor een stoeipartijtje. Ze is tenslotte zelf ook nog maar 11 maanden, en al dat gemoeder gaat dan ook vervelen.

Geheel tegen de montageregels in ben ik er niet in geslaagd om aan het basisprincipe 'Kill your darlings' te voldoen. Je moet het filmpje zelf maar afzetten als je het zat bent. Persoonlijk raak ik er niet op uitgekeken :)

Dag 12: Waar zal ik eens gaan liggen??

Vandaag een rustig dagje gelukkig! De kleinste dame was vanmorgen weer 20gr. aangekomen, dus maar even een dagje rust en kijken hoe het nu op alleen moedermelk gaat. En verder gewoon de grappige taferelen in het nest bekijken :) (met muziek voor extra effect)

Dag 10 & 11: Nurse Ratched

Toevallig One Flew over de Cuckoo's Nest gezien? Ik voel me de laatste dagen namelijk net nurse Ratched. De gemene verpleegster die ongevraagd medicatie geeft, en da's geen pretje (tenslotte was nurse Ratched ook maar een mens).

Woensdagavond bleek de kleinste kitten ineens afgevallen te zijn. Groot alarm, dierenarts gebeld en de kleine in een prinsessendoos van de kinderen, met een kruikje, per Ratched-ambulance naar de kliniek gebracht. Gelukkig bleek er fysiek niets mis, en weet ik nu trouwens ook dat het inderdaad een dame is. Een dame met pit, die van bijvoeding niets moet hebben.

Na een voedingsles van de dierenarts weer naar huis, en sinds woensdagavond dus waar mogelijk aan het bijvoeren, en daarnaast de andere kittens uit de buurt houden als er gedronken wordt bij Luna. En ook al is het allemaal voor haar bestwil, het gepiep en gewurm maakt heel erg duidelijk wat ze er van vindt allemaal: helemaal $^%$^&^!

Maargoed, we ploeteren lekker door, en gelukkig wel met succes. Woensdagavond woog ze nog 180 gram, en vanmorgen al 213. We slepen ons gezamelijk in moordtempo richting haar broers/zussen (die nu op de 267 en 284 zitten). Want in dit huis gaan geen kittens dood! Potverdorie.

Dag 9: Ditjes en datjes

Tussen alle eetperikelen door groeien de kittens, vooral de grijze en andere zwarte, gestaag door. Van 2 van de 3 (grijze + kleine kitten) zijn inmiddels de oogjes open, en vooral de grijze muis heeft er zin in. Inmiddels al een bonkje van 258 gram, 150% groter dan een week geleden. Vlak na de geboorte al de eerste die wat aan het rondkruipen ging, drinkt als een woesteling, en nog steeds heeft hij/zij steeds de meeste energie. Oppakken kan makkelijk zonder gepiep...het menselijke contact bevalt hem wel, erg leuk!

Dat hij/zij gebeuren is wel wat jammer. Liefst zou ik willen weten met wie we te maken hebben...een stevige dame of een robuuste kater. Maar het is gewoon bijna niet te doen voor een leek, ook niet nu ze wat groter zijn. Waar ik er eerst van overtuigd was dat met name de grijze een typische jongen was (incl. moederskind :) heb ik vandaag weer eens een blik geworpen. Het is allemaal zo pietepeuterig, ik moet toch gewoon geduld hebben.

De weegschaal tenslotte deed een beetje raar vanmorgen waardoor ik twijfel over de gewichten. Eerst gaf 'ie geen enkele groei aan van de kleinste, zelfs wat terugloop, wat het adrenaline-nivo bij mij behoorlijk deed stijgen. Maar toen bleek dat zelfs de grootste niet aangekomen leek te zijn heb ik alles nog eens herijkt en opnieuw gedaan. Toen was er bij de kleinste ineens 10 gram bij...maarja, ik vertrouw het nu niet meer zo. Vandaag er toch maar weer 1 mg blikjesmelk in gepriegeld, zal vast ergens goed voor zijn.

Vanwege de onzekerheid over de kleinste heb ik nu een 'potentiele eigenaren'-lijst aangelegd voor de 3e kitten. Want ik durf nog niet echt een kitten toe te zeggen die nog niet op orde is. En anderzijds: als mijn dochters weer thuis zijn gaan we toch nog maar eens kijken hoe ze dan zijn, en wie we zelf willen houden. Als dat zo doorgaat met die zorgen over de kleinste sta ik nog niet voor mijzelf in als het tijd zou worden om afscheid te nemen. Maar het is wel een luxe dat we nu het ultieme huis kunnen uitkiezen natuurlijk, vol liefde, aandacht en groen!

Dag 8: Rustdag

De kleine dame bleek vanmorgen 10 gram aangekomen, zoals het hoort! Er wordt lekker gedronken in ieder geval (bewijsvoering op deze foto van dinsdagavond).

Vandaag even geen bijvoeding, een rustdag voor hen en mij...geïnspireerd door de Tour. Morgen maar kijken of de progressie zich uit zichzelf doorzet, of dat het toch die ene milliliter was. En verder is het rustdag, dus daar laat ik het even bij voor vandaag!

Published with Blogger-droid v1.7.2

Dag 7: Omamelk

Okee...ben je de 40 (nog maar net *ahum*!) gepasseerd, en dan denk je dat je al je kennis over borstvoeding wel achter je kunt laten. Moeders en andere deskundigen weten wat ik bedoel. Want wat ogenschijnlijk zo eenvoudig lijkt (a/d borst leggen en klaar), daar komt toch nog heel wat bij kijken. Hele boeken en websites zijn er over volgeschreven.

Nadat ik in het verleden vele dagen/weken aan denkwerk over melk en baby's heb besteed, is die tijd nu toch wel voorbij. Dacht ik. Maar helaas blijkt de kleinste kitten nog steeds niet op koers te liggen. Ze komt dagelijks nu steeds 6, hooguit 7 gram aan...en dat moeten er 10 zijn. Het verschil met de andere twee is ook zichtbaar inmiddels (op de foto is zij de meest linkse). Dus tijd om alle kennis weer eens uit de kast te trekken en naar poezennivo te vertalen. Alles voor de kleinkinderen zullen we maar zeggen.

Afgelopen weekend heb ik mijzelf dus bijgeschoold op gebied van kittens en zogen. Zo weet ik nu dat kittens altijd dezelfde tepel kiezen. En geloof me: dat instinct nemen ze heeeel serieus! Daarnaast hebben ook moederpoezen wel eens last van 'slecht lopende' melkbuizen kennelijk. De kleine kitten heeft dus net de verkeerde uitgekozen, en ook al sabbelt ze zich de halve dag een ongeluk, er komt te weinig uit. Eerst een dag bezig geweest om bij ieder diner de kleine aan een sappigere bron aan te leggen. Maar al zijn ze blind en doof...waar je haar ook legt, 'haar' tepel weet ze altijd weer te vinden en iets anders hoeft ze niet. Honger of geen honger.

Gisteren dus de eerste poging gedaan om bij te voeren. Met een injectiespuitje, met daar aan een miniscuul speentje, en daar in dan weer een nog minisculer gaatje...door mij er in geprikt met een naald. En dan komt alles ineens weer terug van de babytijd van mijn lieve meiden. 'Oh jee, is het gaatje niet te klein, of misschien juist te groot? Komt er wel genoeg melk uit, of komt er misschien juist teveel melk uit, hoeft ze niet te hard te zuigen?'...dat soort dingen, en nog veel meer kleine zorgen. Helaas bakte ik er niets van zondag, want de patient is wel heel klein, en probeer dan maar eens een zwabberig speentje in een zwabberig bekkie te krijgen.

Vandaag wat meer doortastend te werk gegaan, na advies van de dierenarts die zei dat het vanzelf beter zou gaan. En ja hoor, ongeveer 3 kwartier later had ik er maar liefst 1 ml in gekregen, met veel gepiep en gestribbel. Dat schiet lekker op, nog maar 29 te gaan want dat is dagdosering. Tjonge jonge....

Ik hou me nu maar een beetje vast aan een van de dingen die ik op internet las: 'Liever 6 gram groei op moedermelk, dan 10 op kittenmelk uit blik. Groot wordt ze dan toch wel, alleen wat langzamer'. En ik moet wel zeggen dat ook al is ze kleiner, ze heeft vandaag wel haar oogjes open gedaan en is levendig en gezond genoeg in haar gedrag. Behalve dan vanmiddag, toen haar darmen van slag raakten van die ene mililiter. Die is er dus meteen weer uit vrees ik.

Dag 6 : Daddy's Home (en hij is niet van ons!)

Dag 5: It's a jungle out there!

Deze kleine (vermoedelijke) dame is niet sterk genoeg. Alhoewel moederpoes vele melkbronnen aan haar buik heeft zitten, heeft ze het de laatste dagen kennelijk te vaak af moeten leggen tegen haar inmiddels wat grotere (vermoedelijke) broers. Na 3 eerste goede dagen vol groei, bleek ze vrijdag maar 8 gram te zijn aangekomen. En vandaag zelfs maar 3 gram. Dat hoort 10gr per dag te zijn, maar daar heeft zij dus 2 dagen over moeten doen.

Haar broertjes daarentegen zijn er in geslaagd zoveel melk te veroveren dat zij 40 en 35 gram zijn aangekomen in 2 dagen. Kortom: Zus loopt nu al 30 gram achter. En dat heeft weer tot gevolg dat de broers nu al behoorlijk kunnen duwen en trekken om de beste melkfabriek te pakken te krijgen, terwijl zij ligt te slapen of sloompjes wat rondzoekt. En daar win je de oorlog niet mee.

Tijd voor oma (dat ben ik dus) om de verantwoordelijkheden wat uit te breiden. Dierenarts gebeld, vast een blikje kittenmelk gehaald voor het geval dat, en verder met mijn neus op de momenten dat de fabriek weer open gaat. Want het is toch het beste als ze niet bijgevoerd hoeft te worden maar gewoon bij moeder Luna kan blijven. Dus heb ik mij vandaag met toewijding in het strijdgewoel gestort, als beschermer van Zus. Kittens aangelegd, haren weggeduwd en grote broers uit de weg proberen te houden.

Rond vier uur, zo'n 4 mini-oorlogjes later, kon ik mijzelf niet meer beheersen: Tijd voor een tussentijdse weging. En gelukkig, in een paar uur tijd is mevrouw alweer 7 gram aangekomen! Pfiew....

Dag 4: Grote Schoonmaak

Het nieuws van de dag: de grijze kitten heeft soms al 1 oog open (poging tot foto in diagalerij links). Dat is wel heel erg snel, maar het verrast me toch ook weer niet omdat juist die kitten heel actief is en momenteel ook veruit het zwaarste. Maar ik vond de foto van deze dame/heer (toekomstige kitten van collega??) zo lief dat ik die voor vandaag heb gekozen.

Vandaag 2x 'kraambezoek' gehad, o.a. van de 'overgrootouders'. En eindelijk mijn eigen kroost gesproken want die zijn met hun vader in Thailand momenteel. Gelukkig kunnen ze foto's en filmpjes op afstand volgen. En gelukkig zeiden ook zij meteen dat ze graag de grijze kitten willen houden, dus die wordt het. Zodra we weten of het een jongen of meisje is kunnen Quinya en Coco een mooie Thaise naam gaan bedenken :)

De dames/heren (?) zijn weer 8 tot 20 gram zwaarder geworden, het wisselt een beetje per kitten en per dag. Maar over het algemeen liggen ze goed op schema. Gisteravond toch eindelijk het nest schoongemaakt, en dat ging prima. Was even bang dat er paniek zou zijn, maar dat viel reuze mee. Een gewassen deken bleek ook een inspiratie kennelijk, want Luna heeft de kinders even in bad gedaan (zie filmpje hieronder). Ik schreef al eerder: voor mij is het net televisie, ik blijf er naar kijken!

Dag 3: Eten, slapen, eten, slapen....

Dag 3 was niet zo 'eventfull', voor zover daar sowieso sprake van kan zijn voor 3 dagen oude kittens. Uit het wegen vanmorgen bleek dat de dames/heren inmiddels hun geboortegewicht met bijna 30% ontstegen zijn, ze zitten nu rond de 145 gram. De dag brengen ze door zoals op het filmpje te zien is: slapen, drinken en soms piepen. Voornaamste doorbraak: de grijze kitten stak zijn/haar tong uit! En dat was het wel zo'n beetje ;) Maar lief is het zeker, wat wel blijkt uit de video en de nieuwe fotootjes links.

Tenslotte, misschien heeft iemand een suggestie: Geef je de beestjes al een tijdelijke naam als adoptieouder, of juist niet. Kitten 1, 2 en 3 impliceert toch een voorkeur en echt gezellig klinkt het niet. Maar 'Die Grijze', 'Die zwarte met grote witte vlek op snoetje' en 'Die andere zwarte met kleinere witte vlek op het snoetje' is wel een beetje lang!

Dag 2: De Weegschaal

Vanmorgen meteen naar het nestje gaan kijken, toch spannend of iedereen nog in goede doen is. Meteen maar op de weegschaal, maar daar blijkt het gewicht nog hetzelfde als gisteren. Meteen maar google-en, want het bestelde boekje over kittens is later aangekomen dan de kittens zelf. Dat kan je dus beter niet doen! Rampspoedverhalen over stervende kittens, en bijvoeder-schema's. Eens in de 3 uur, 3 weken lang. OMG! Ik zag mezelf weer terug naar een paar jaar geleden, toen de flesjes ook midden in de nacht klaargemaakt moesten worden. En dan maal 3. Toch maar proberen om de kittens wat meer richting moedermelk te 'sturen', maarja, zonder zicht en met al die moederharen valt dat niet mee. Dan snel maar eerst een goede weegschaal kopen. Digitaal, bij de Bijenkorf...geen troep voor ons kroost ;) Thuis meteen aan de slag, weer piepende kittens bij het weghalen van moeder. En Luna die meteen achter me aan sprint: Wat moet dat met mijjn babies!? Maar gelukkig...met de nieuwe meetmethode blijkt het toch heel goed te gaan met ze. Gisteren zaten ze rond de 104 gram, en vandaag rond de 130! Dat kan dus niet, want ze komen zo'n 100 gr per dag aan. Maar hoe dan ook: vandaag is de juiste meting, en er wordt gegroeid. God zij dank...kunnen wij ook van onze nachtrust blijven genieten. Er gaat een wereld voor je open van weetjes. Zo weet ik nu ook in theorie hoe je het geslacht kunt bepalen (zijn aardig wat iets te beeldende fotootjes van op internet). Maar de praktijk is weerbarstiger (zeker met piepende kleintjes en boze moeder ernaast), dus dat moeten we later nog maar bekijken.

Geboorte

Nadat we 3 dagen eerder hadden vernomen dat onze Luna inderdaad (behoorlijk) zwanger was hadden we weinig tijd om aan het idee te wennen. Waar de dierenarts nog had gezegd dat het wel 2 weken zou duren nog, van de 9 in totaal, werd moeders maandagavond al onrustig. Niet zo vreemd, want als ze op schoot lag staken de koppies gewoon in silhouette aan twee kanten uit haar dikke buik, dat lijkt me geen pretje. Even komen dan de laatste dagen van je eigen zwangerschap naar boven drijven. En alle ongemakken die daarbij hoorden. Maar al snel bleek dat poezen dat toch iets anders doen. 's Avonds de klaargemaakte doos aan moeder-in-spe gepromoot, en naar bed. En 's morgens was het net alsof Sinterklaas was langs geweest. Mevrouw lag spinnend en alsof er niets was gebeurd ineens met zijn vieren in de doos! Dat er toch wel behoorlijk wat heeft plaatsgevonden blijkt uit alle bevallingslectuur, ik was er al nerveus van geworden maar dat bleek niet nodig. Luna (nog geen jaar oud!) heeft alles gedaan wat ze moest doen en is een blije moeder.

De eerste dag heb ik vele uren boven de doos gehangen, er is kraamvisite geweest, en Luna kreeg ontbijt, lunch en diner op bed. Verder de 3 kleintjes gewogen. Met een krakkemikkig keukenweegschaaltje. Die moet morgen vervangen worden. De rest van de dag wat zorgen over moeder en kind, maar dat zegt meer over mij dan over hen. Het is bijzonder!