Afscheid

Vandaag geen blog over onze jongste poezen, maar over mijn oudste. Het hoort niet bij Luna's Kittens thuis, maar dat is waar mijn hoofd vandaag naar staat.

Ruim 13 jaar geleden was ik net 30 jaar geworden en woonde ik op een etage in het Haagse Statenkwartier. Ik werkte toen als verslaggever en had geen relatie, alleen mijn eerste poes Sally woonde bij me. Omdat het huis op werkdagen wel erg stil was voor Sally besloot ik een tweede kat uit het Haagse asiel te gaan halen.

Het was de eerste kennismaking met de dierenopvang, en de overvloed aan dieren (ook in 1997 al) was ietwat overweldigend. Er waren meerdere kattenkamers waar je doorheen kon lopen. En in zo'n kamer zaten dan weer minstens 15 katten die in een soort kattenflat woonden. In het midden van de kattenkamer stond een mensenstoel, daar kon je dan gaan zitten om alle weesjes eens rustig te bekijken.

Het had iets oneerlijks, zoveel katten op zoek naar een huis, en ik die moest kiezen uit al die nood. Gelukkig werd in kattenkamer 3 de keuze voor mij gemaakt, toen je-weet-wel kater Joy bij mij op schoot sprong en zich daar nestelde alsof hij niet anders gewend was. Een heldere keuze dus. Joy was in zijn eerste anderhalf jaar al twee keer naar het asiel gebracht, dus hoogste tijd voor wat stabiliteit in zijn leven.

Joytje (of Joy Boy) heeft veel lief en leed gedeeld met mij, en ik met hem. Het begin was niet zo denderend, want Sally bleek helemaal geen gezelschap te willen, en Joy heeft 2 dagen onder mijn keukenblok verstopt gezeten. Maar daarna was hij niet meer van mijn schoot weg te slaan. Toegegeven: soms op het irritante af. Want ik hoefde met mijn achterste maar de bank te raken, en daar zat Joy al op schoot. Zijn naam was al niet zo als die van een kater, en dat gold ook voor zijn karakter. Hij was een vrijkous die leefde voor gezelschap en lekker eten. Ik heb nooit eerder een kat gehad met zo'n supergehoor als Joy: op 10 meter afstand kon hij het geluid van een blikje kattevoer dat openging onderscheiden.

Na 13 jaar samenzijn kun je natuurlijk een boek volschrijven, maar dat zal ik niet doen. Vandaag, op 15 en een half-jarige leeftijd, is zijn tijd gekomen. Ik wist al sinds juni dat Joy nu niet alleen meer strompelend liep (al sprong hij vorige week nog op de aanrecht toen hij er wat lekkers dacht te ruiken), maar dat hij ook twee tumoren bleek te hebben. Op zijn tandvlees, en in zijn buik. En dat dat ook de verklaring was voor zijn veelvuldige overgeven en soms moeizame eten.

Acht weken hebben we moeten wennen aan het idee dat hij moest inslapen, en vandaag de moed bijeen geraapt. Coco heeft een tekening gemaakt die met hem is meegegaan. Hij heeft een blikje tonijnenmousse opgesmikkeld, een bakje kittenmelk gedronken en om 11 uur zijn Joy en ik naar de dierenarts gegaan. Hij heeft in de wachtkamer bij me op schoot zitten spinnen, we hebben elkaar kopjes gegeven en nog eens diep in de waterige ogen gekeken. En toen is Joy op mijn schoot langzaam weggezakt en gestopt met ademen, terwijl ik hem aaide en zo zacht mogelijk mijn verdriet over hem uitstortte. Het was een hele trieste ochtend.

In het dierenasiel krijgt ieder dier zijn eigen kaartje met een karakterbeschrijving. Op het kaartje van Joy stond 'A joy to have'. En zo is het inderdaad 13 en half jaar van ons leven geweest. Ik zal hem missen...