Dit is ons konijn Spikkeltje. Voorheen Luna's beste vriend, maar sinds de komst van konijnenvrouw Barbara en de kittens is de wederzijdse liefde wat verslapt.. En ik moet toegeven: ook onze aandacht voor de knagertjes is wat minder geworden na de komst van de 3 damespoezen. Maar toen ik woensdag na het werk thuis kwam viel op dat Spikkel er wel heel lusteloos bij zat, en continu bleef hangen op de konijnen-toilet. Na een amateuristisch medisch onderzoekje bleek Spikkels buik als een soort ballon aan te voelen, waarbij de darmen zo dik waren dat ze als bobbels te voelen waren. Na een belletje naar de dierenarts (inmiddels op avonddienst) werd ons gemaand om zo snel mogelijk te komen. Er bleek een dreigend gevaar van ontploffende darmen, dat kan schijnbaar ook gebeuren. Met visioenen in het hoofd van Spikkel ontploft in zijn hok ben ik in de auto gestapt, en is hij geholpen door middel van prikken en medicijnen. Dat zou het ontploffingsgevaar moeten verminderen, mits ik er de komende dagen (2x pd) mee door ga.
Bij thuiskomst diende crisis 2 zich meteen aan. Want van de 3 kittens was alleen Josephine te zien, en de twee zwarte waren verdwenen. Aangezien de deur nog open had gestaan tijdens mijn afwezigheid, en de achterblijvende mensen ook even boven waren geweest, sloeg de paniek al snel toe. Na een paar rondjes door het huis en door de tuin kwam kleine dame Puck ineens aanwandelen in de huiskamer. Geen idee waar ze was geweest, maar ze was er weer.
De volgende 2 uur hebben ik, Luna, mijn vriend en de buurvrouw doorgebracht met speurtochten door huis en tuin, op zoek naar Kitty. Gewapend met de zaklamp hebben we iedere donkere centimeter afgezocht. Roepend, mauwend...alles om een piepje los te weken van de verdwenen telg. Na anderhalf uur ongeveer brak ik: met tranen lopen zoeken naar dat kleine beestje dat zich nog niet kan orienteren, vrij bang is en bovendien om de zoveel uur moedermelk moet hebben omdat ze geen vast voer eet. Wat een ellende!
Om kwart voor 12 kwam de verlossing. Ik weet nu dat ons dressoir welliswaar aan de voorkant tot de grond gesloten is, maar dat je als miniscuul poesje aan de achterkant er wel onder kan kruipen. Daar heeft ze dus lekker liggen slapen terwijl ik een paar grijze haren rijker werd.
Gelukkig was de derde onverwachte gebeurtenis van gisteren positiever. Alles leek in kannen en kruiken qua verdeling van de kittens, en de naamgeving. Maar waar ik al weken geleden door een van de bloglezers voor gewaarschuwd was, gebeurde ook. Al het gezorg en gedoe rondom Puck, de kleinste kitten, was zowel mij als haar niet in de koude kleren gaan zitten. We zijn sindsdien dikke vrienden. Ze komt aanlopen als ik binnenkom of roep, en avonden lang ligt ze al lekker op schoot te slapen bij me. Het is gewoon mijn schatje. De gedachte aan het naderende afscheid viel me dan ook steeds zwaarder. Eigenlijk veel meer dan de gedachte afscheid te nemen van Josephine, hoe mooi en schattig zij ook is natuurlijk.
Tot mijn grote blijdschap heeft de nieuwe eigenaresse gisteren ingestemd met een ruil (heel erg aardig!). Josefientje gaat naar hun toe, en Puck blijft lekker thuis. Want grijs is mooi, maar black is ook beautiful natuurlijk :) Of Puck ook Puck blijft weten we nog niet, op dit moment is ook de naam Loesje in de race. Omdat Coco gek is van dit liedje uit 1939.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten