Dag 28: Moederkloek

Maandagochtend werd ik gewekt door een hyperactieve Luna die kennelijk vanuit de huiskamer naar boven geglipt was. Vroeger, toen ze nog lekker onbekommerd en alleen door het leven ging, kwam ze dan meestal op een bed liggen. Bij voorkeur die van mijn oudste dochter. Waarom wisten we niet, maar dat was in haar beleving het meest comfortabel. Niet zozeer om op te liggen, dan wel om lekker onder het dekbed te kruipen en daar dan luid spinnend een uur of wat te luieren.

Ik dacht dus eerst vanmorgen dat Luna zichzelf weer een beetje had terug gevonden. Een beetje zoals je als mens hebt als je na de geboorte van een kind weer aan het werk gaat. Of gewoon voor het eerst weer even gaat winkelen zonder dat er een baby aan je vast zit. Want onze Luna is in de laatste maand in een klap volwassen geworden, en niet meer zo knuffelig met ons als we gewend waren. Gisteren had ze wel weer bijna een vogel te pakken, maar gelukkig was ze nu ook weer niet zoveel zichzelf dat dat lukte.

Hoe dan ook: vanmorgen ging Luna alle slaapkamers langs. Mauwend, zoekend...maar geen idee waar naar. In Quinya's kamer, in Coco's kamer, in mijn slaapkamer inclusief de eerste 3 planken van de klerenkast. Maar wat ze ook zocht, ze kon het niet vinden. Na nog een korte mauw-tocht over de zolder maar weer naar beneden toe. En tegen die tijd begon ik me ook wat zorgen te maken. Misschien probeerde ze me wel duidelijk te maken dat er iets met een van de kleintjes was. Maar bij controle beneden bleek er met het kroost achter de bank niets bijzonders aan de hand.

De kleintjes, en met name Josephine en de kleine dame (hier vandaag samen op de foto) waren vandaag levendig als altijd. Met de dag levendiger eigenlijk, zoals het hoort. Ze doen pogingen tot rennen, vandaag stond ik er zelfs bijna op eentje! En als je ze terug zet in het nest rennen ze er even hard (liefst via de andere uitgang) weer uit. Het parket is nog steeds een glijbaan, maarja...voor kleine kinderen zijn glijbanen natuurlijk erg leuk. En moeders er maar achter aan hobbelen, in een poging om de boel een beetje bij elkaar te houden.

Het gezoek en het klagende gemiauw van Luna heeft aangehouden tot rond twee uur vanmiddag. Toen zijn wij maar weg gegaan, naar de dierenarts voor het speciale superdeluxe blikvoer waar mevrouw gek op is. Alle scenario's gingen door mijn hoofd: honger, extreme krolsheid (alhoewel ze ook buiten haar draai niet vond), onrust bij het nest. Maar bij de dierenkliniek kwam het antwoord.

Schijnbaar raken de moederpoezen een beetje in de stress als de kleintjes er maar op los gaan wandelen door de kamer. Ze gaan dan op zoek naar een nieuwe plek. Niet zozeer een plek zonder mensen, maar een plek waar ze haar gezin lekker bij elkaar kan houden. Waar ze niet zomaar de wijde wereld in kunnen trekken zonder haar, want dat geeft stress. Een plek waar ze de drang naar avontuur wat kan inperken, want al die vrijbuiterij van de kittens vindt ze maar niks. Gelukkig heeft ze zich er vanavond maar weer even bij neergelegd. Het blikje superdeluxe hielp ook, dat moet gezegd. Of het besef is gekomen dat haar verzet vrij zinloos is, aangezien er toch uitgevlogen moet worden. De arme...

Poezen. Het zijn soms net moeders.