Nu mijn kleinkittens zijn verhuisd, zijn de momenten dat we ze te zien krijgen quality time geworden. Ze liggen tijdens het merendeel van de dag achter de bank verscholen. We hangen vaak hoopvol over de rand, waarop de kinderen vaak teleurgesteld uitroepen: 'Ze liggen alweer te slapen!'. Dus als ze dan 2 keer per dag uit hun hol komen worden alle activiteiten even stopgezet zodat we nog wat tijd met ze kunnen doorbrengen. Wel een stuk minder gezellig allemaal.We hebben het idee dat de kittens het zelf ook wat minder vinden allemaal. Want als ze menselijk gezelschap zoeken moeten ze al snel het parket overbruggen. En gezien hoe ze dat doen voelt dat voor een kitten als een spiegelgladde ijsbaan. De zwarte met het witte koppie durft het bijna niet. De kleinste beweegt zich vooral voort met haar voorpoten, en glijdt er dan zittend wat achteraan. En Josephine onderneemt dappere looppogingen, maar glibbert geregeld alle kanten op met haar achterlijf.
Een ander nadeel van de onbereikbaarheid is dat ik nog een oplossing moet bedenken voor hoe we in de nieuwe, nogal krappe, lokatie alle toekomstige benodigdheden kwijt kunnen. Want a.s. dinsdag zijn de kittens een maand oud. Dan wordt het tijd voor de eerste keer ontwormen bijvoorbeeld. Ik zie er nu al naar uit om de tube met pasta in de kleine bekjes (precies gedoseerd) te moeten gaan spuiten. Zal wel weer een hoop gedoe worden! Maar belangrijker is dat ze dan aan vast voedsel kunnen gaan beginnen. Iets waar ze op dit moment trouwens nog totaal geen interesse in hebben. En vast voedsel houdt ook in dat er een kattenbak moet komen. Als Luna als buitenkat uberhaupt in staat is om hen te leren wat je daar dan mee moet, want anders moet ik ze er op tillen.
Ik zie het allemaal niet passen achter de bank, en dus stel ik het piekeren nog maar even uit. Oma is een beetje moe met 2 vakantievierende dochters, 6 katten/tjes en 2 konijnen. We houden het op een tijdelijk dipje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten