Na bijna een maand vol liefde en aandacht was vandaag de maat vol voor Luna. Net toen er vandaag kraambezoek kwam voor het kroost ontdekten we dat Josefientje verdwenen was! Alle geluidsbronnen uitgezet, en intensief luisteren naar gepiep...maar er was alleen doodse stilte. De twee kleine zwarte kittens lagen nog wel in de mand, maar moeder en de grootste dochter leken verdwenen.Na een groots opgezette speurtocht met inzet van 6 vrouw, troffen we ze aan achter de bank. Daar hadden mijn dochters net de dag ervoor een hut gebouwd van handdoeken, en die hut beviel Luna ook wel. Ze was er dus maar vast gaan liggen met Josephine, en ging even later de rest van haar kroost halen.
Ondanks haar verwoedde pogingen om de kittens bij het nekvel op te pakken, wilde dat niet echt lukken. Daarom maar een goed gesprek aan gegaan met haar andere twee dochters. Luna mauwend en vooruitlopend, de kittens piepend er achteraan. En dan om de beurt, net zo lang tot de kleintjes (geleid door moeders geluiden) ook het nieuwe onderkomen hadden gevonden.
Daar liggen ze dus nu, ingeklemd tussen de bank en de radiotor. Een beetje krapjes, en aanzienlijk minder luxe dan het terrein dat ik voor ze had ingericht. Maarja, Luna knows best, dus vanmiddag de mand er ook maar tussen gepropt. Ze kijken wat verstoord op als we over de bankrand naar ze gluren, want meer zit er even niet in. Maar lekker rustig is het wel, en gelijk hebben ze!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten