Nadat we 3 dagen eerder hadden vernomen dat onze Luna inderdaad (behoorlijk) zwanger was hadden we weinig tijd om aan het idee te wennen. Waar de dierenarts nog had gezegd dat het wel 2 weken zou duren nog, van de 9 in totaal, werd moeders maandagavond al onrustig. Niet zo vreemd, want als ze op schoot lag staken de koppies gewoon in silhouette aan twee kanten uit haar dikke buik, dat lijkt me geen pretje. Even komen dan de laatste dagen van je eigen zwangerschap naar boven drijven. En alle ongemakken die daarbij hoorden. Maar al snel bleek dat poezen dat toch iets anders doen. 's Avonds de klaargemaakte doos aan moeder-in-spe gepromoot, en naar bed. En 's morgens was het net alsof Sinterklaas was langs geweest. Mevrouw lag spinnend en alsof er niets was gebeurd ineens met zijn vieren in de doos! Dat er toch wel behoorlijk wat heeft plaatsgevonden blijkt uit alle bevallingslectuur, ik was er al nerveus van geworden maar dat bleek niet nodig. Luna (nog geen jaar oud!) heeft alles gedaan wat ze moest doen en is een blije moeder.
De eerste dag heb ik vele uren boven de doos gehangen, er is kraamvisite geweest, en Luna kreeg ontbijt, lunch en diner op bed. Verder de 3 kleintjes gewogen. Met een krakkemikkig keukenweegschaaltje. Die moet morgen vervangen worden. De rest van de dag wat zorgen over moeder en kind, maar dat zegt meer over mij dan over hen. Het is bijzonder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten