Dag 41: Feed me!

Daar liggen de dames. Verzadigd in een mandje dat ze in de hoek van de kamer hebben opgespoord. Vlakbij de tuindeuren, dus lekker briesje erbij en soms een zonnestraal. Wel een beetje klein (het mandje is zo'n 30 cm) als mama er ook nog bij wil, maar zelfs dat lukt ze. Wat een leven!

Ze liggen hier zo vredig te slapen omdat ze kort ervoor hebben gedronken bij Luna. Dat maakt al slaperig, maar ook de toegang van de melkfabriek vergt tegenwoordig veel inspanning. Het is dezer dagen namelijk een hele kunst om haar melk te onfutselen, want Luna heeft er niet zoveel zin meer in na 6 weken.

Drie behoorlijke dames die in je buik liggen te duwen, en vechten om een goede ligplek lijkt mij ook geen pretje. En dat is nog los van de behoorlijke scherpe tandjes die ze in haar tepels zetten. Bovendien kan Luna bijna geen stap verzetten als de dames wakker zijn geworden en piepen om eten. Eerder vandaag zat ze rustig even buiten, en hup...daar hing er al weer eentje aan haar buik. Kort daarna bij het waterdrinken kwam Kitty om haar heen drentelen maar kon er net niet bij. En weer even later een achtervolging door Josephine die vastbesloten was om wat melk af te troggelen. Uiteindelijk gaf Luna toe, en zie het resultaat op de foto.

Het wordt dus echt de hoogste tijd dat ze iets anders gaan eten. Ik ben nu al zo'n twee weken alle methodes aan het uitproberen bij ze. Bekkies volsmeren, eten in de mondjes doen, 3 verschillende soorten voedsel eindeloos aanbieden. Maar het heeft allemaal geen zin, ze moeten het niet. Vandaag een nieuwe tip uitgeprobeerd: melk, warm water en kittenbrokjes bewerken met de staafmixer en voila: heerlijke warme kittenpasta. Ze hebben ieder een korreltje van hun mond gelikt. De rest heeft Luna opgegeten. Zucht.

Dag 40:...Introducing....*tromgeroffel*

De meisjes hebben na bijna anderhalve maand allemaal een naam! Ziehier de visitekaartjes van de dames. En niet alleen kunnen ze zichzelf nu volwaardig aan de buitenwereld presenteren, ook de nieuwe 'ouders' worden langzaamaan geintroduceerd.

Afgelopen week kwamen de toekomstige eigenaren van Puck (voorheen de kleinste kitten) voor het eerst live kijken naar hun spruitje. Vier man sterk hing er over de bankrand, gewapend met 3 camera's. Er klonken veel oooh's en aaah's in de huiskamer, en dat geeft oma een fijn gevoel! Pukkie zal aan aandacht geen tekort hebben over een paar weken. Hier een fotootje van een deel van haar nieuwe familie, met een ietwat overdonderde Puck.

Ook de andere zwarte kitten is gedoopt, ze gaat Kitty heten. Dat roept straks ook leuk in de tuin, alhoewel de nieuwe moeder al aan haar kinderen heeft gezworen dat ze straks toch echt niet 'Kitty Poes' gaat roepen door de tuin. Kitty's nieuwe familie komt aanstaande vrijdag kijken en gelukkig is de kitten inmiddels ook helemaal bijgetrokken qua verlegenheid.

Tenslotte hebben de drie schooiers zichzelf ook geintroduceerd in een nieuw stukje van de wereld: De Tuin! Gisteren stonden de deuren open en hebben ze zich voor het eerst naar buiten gewaagd (zie video). En nu ze eenmaal het buitengebeuren hebben ontdekt rennen ze iedere keer als ze wakker zijn naar de buitendeur om te zien of er nog wat te beleven valt. De deuren blijven dus maar even dicht de komende tijd, alleen uitstapjes onder begeleiding!

Dag 38: My Girl Josephine (videoupdate)

Luna's Kittens: De Kattenbak

De kleintjes zijn nu precies 5 weken oud, maar nog steeds tonen ze geen enkele interesse in vast voedsel. Voor mij dus ook nog geen haast om een kattenbak te kopen, tot we opmerkten dat het wel erg vaak nat was op 1 plek in de buurt van de mand. Moeder natuur heeft dus wel beslist dat de kleintjes (ook zonder vast voer) na een maand hun behoefte niet meer door moeders laten opruimen.

Snel dus maar naar de dierenwinkel, en alle attributen aangeschaft. In dezelfde hoek geplaatst als waar ze zelf de bak hadden bedacht. En zie onze verbazing, ze kruipen er meteen op. Alleen niet perse om een behoefte te doen, maar vooral om eens lekker te graven, met zijn drieen in te gaan liggen of gewoon om lekker in te gaan stoeien. Quinya heeft er een treffend filmpje van gemaakt.

En nog erger: al het lekkere voer dat er klaar staat haalt het niet bij de moedermelk...maar kattenbakgrit daarentegen blijkt ineens een lekkernij! Na een dag besloten ze er allemaal eens lekker op te gaan peuzelen, waardoor wij de kiezeltjes weer uit de bekkies konden peuteren. Meteen een bakje met sappige brokjes-met-jus voorgehouden...maar nee, die witte steentjes doen het vooralsnog beter :)

Vanaf heden trouwens ook weer wat beterschap m.b.t. tot het weblog, mijn excuses voor de haperingen. Afgelopen week vooral druk geweest met feestvoorbereidingen voor mijn oudste dochter. Zoals iemand even geleden me al eens schreef: hoe schattig de kleintjes ook zijn, echte kinderen gaan toch voor.

Dag 32: Nieuwsgierige hummeltjes

Ach, die kleine hummeltjes! Ze worden met de dag schattiger wat mij betreft, al schrijf ik er niet meer iedere dag over (beetje druk hier). In de afgelopen week hebben ze voor het eerst de ontwormingskuur gekregen (viel reuze mee), en mochten ze vast voer gaan eten. Daar komt alleen nog weinig van terecht tot dusver.

Sinds maandag staat er extra veel superdeluxe blikvoeding bij het mandje. Daar is vooral Luna heel erg blij mee, maar de kleintjes lopen er met een grote boog omheen. Ook de brokjes in warm water vindt Luna erg lekker, maar de kittens moeten er niets van hebben. En de mini-kittenbrokjes van de dierenarts tenslotte blijken ook alleen bij moeders in goede aarde te vallen. Kortom: Luna is lekker aan het aankomen, produceert hierdoor weer extra veel melk, waardoor de kittens kennelijk geen trek meer hebben in iets anders dan Luna's Finest.

Gisteren dus begonnen met een andere tactiek. Volgens de kenners op internet kun je de kleintjes laten wennen door hen wat nadrukkelijker kennis te laten maken met iets anders dan melk. Dus daar zat ik dan: kitten op schoot, vieze smurrie van het superdeluxe voer aan mijn vinger om de bekkies van de kleintjes mee in te smeren. Die maken dan (door met hun koppie te schudden) weer duidelijk dat ze er geen trek in hebben, waardoor niet alleen mijn vinger meer onder de smurrie zit maar ook mijn t-shirt en broek. Een enkele keer is het wel met hun tong van de bekkies gelikt, en schijnbaar zou dat dan moeten aanslaan (nadat ze het volgens de experts zo'n stuk of 40 keer gedaan hebben).

De dames verlaten verder steeds vaker de thuisbasis om de kamer te verkennen. Daarbij is het vooral de grijze Josephine die er geen genoeg van kan krijgen. Als haar donkere zusjes hun moeder alweer hebben opgezocht in het nest loopt zij nog steeds alle hoeken af te schuimen. Inmiddels is ook de gang ontdekt. Als de deur opengaat en de dames zijn in de buurt dan rennen ze sneller dan je zou denken richting de deur. Luna heeft er haar pootjes vol aan.

Vanmorgen was het bal rond de tafel bij de bank. Josephine er onder, en Luna maar proberen haar er uit te krijgen. Uiteindelijk hebben we haar maar geholpen, aangezien Josephine met al haar jeugdige nieuwsgierigheid een geheime doorgang onder de tafel had ontdekt. Op onderstaand filmje daarvan het resultaat :)

De Musical (Dag 29)

(Vergeet niet je geluid aan te zetten!)

Dag 28: Moederkloek

Maandagochtend werd ik gewekt door een hyperactieve Luna die kennelijk vanuit de huiskamer naar boven geglipt was. Vroeger, toen ze nog lekker onbekommerd en alleen door het leven ging, kwam ze dan meestal op een bed liggen. Bij voorkeur die van mijn oudste dochter. Waarom wisten we niet, maar dat was in haar beleving het meest comfortabel. Niet zozeer om op te liggen, dan wel om lekker onder het dekbed te kruipen en daar dan luid spinnend een uur of wat te luieren.

Ik dacht dus eerst vanmorgen dat Luna zichzelf weer een beetje had terug gevonden. Een beetje zoals je als mens hebt als je na de geboorte van een kind weer aan het werk gaat. Of gewoon voor het eerst weer even gaat winkelen zonder dat er een baby aan je vast zit. Want onze Luna is in de laatste maand in een klap volwassen geworden, en niet meer zo knuffelig met ons als we gewend waren. Gisteren had ze wel weer bijna een vogel te pakken, maar gelukkig was ze nu ook weer niet zoveel zichzelf dat dat lukte.

Hoe dan ook: vanmorgen ging Luna alle slaapkamers langs. Mauwend, zoekend...maar geen idee waar naar. In Quinya's kamer, in Coco's kamer, in mijn slaapkamer inclusief de eerste 3 planken van de klerenkast. Maar wat ze ook zocht, ze kon het niet vinden. Na nog een korte mauw-tocht over de zolder maar weer naar beneden toe. En tegen die tijd begon ik me ook wat zorgen te maken. Misschien probeerde ze me wel duidelijk te maken dat er iets met een van de kleintjes was. Maar bij controle beneden bleek er met het kroost achter de bank niets bijzonders aan de hand.

De kleintjes, en met name Josephine en de kleine dame (hier vandaag samen op de foto) waren vandaag levendig als altijd. Met de dag levendiger eigenlijk, zoals het hoort. Ze doen pogingen tot rennen, vandaag stond ik er zelfs bijna op eentje! En als je ze terug zet in het nest rennen ze er even hard (liefst via de andere uitgang) weer uit. Het parket is nog steeds een glijbaan, maarja...voor kleine kinderen zijn glijbanen natuurlijk erg leuk. En moeders er maar achter aan hobbelen, in een poging om de boel een beetje bij elkaar te houden.

Het gezoek en het klagende gemiauw van Luna heeft aangehouden tot rond twee uur vanmiddag. Toen zijn wij maar weg gegaan, naar de dierenarts voor het speciale superdeluxe blikvoer waar mevrouw gek op is. Alle scenario's gingen door mijn hoofd: honger, extreme krolsheid (alhoewel ze ook buiten haar draai niet vond), onrust bij het nest. Maar bij de dierenkliniek kwam het antwoord.

Schijnbaar raken de moederpoezen een beetje in de stress als de kleintjes er maar op los gaan wandelen door de kamer. Ze gaan dan op zoek naar een nieuwe plek. Niet zozeer een plek zonder mensen, maar een plek waar ze haar gezin lekker bij elkaar kan houden. Waar ze niet zomaar de wijde wereld in kunnen trekken zonder haar, want dat geeft stress. Een plek waar ze de drang naar avontuur wat kan inperken, want al die vrijbuiterij van de kittens vindt ze maar niks. Gelukkig heeft ze zich er vanavond maar weer even bij neergelegd. Het blikje superdeluxe hielp ook, dat moet gezegd. Of het besef is gekomen dat haar verzet vrij zinloos is, aangezien er toch uitgevlogen moet worden. De arme...

Poezen. Het zijn soms net moeders.