Dag 54: Catfight (muziekvideo)

Catfight

From Wikipedia, the free encyclopedia

Catfight is a term for an altercation between two women, typically involving scratching, slapping, hair-pulling, and shirt-shredding as opposed to punching or wrestling (although this isn't always the case). The many ways that women compare themselves to other women and compete with each other are also referred to as catfighting (or cattiness). Catfights are different from other kinds of fights involving women because they usually involve competition between two or more women, usually over men.

Afscheid

Vandaag geen blog over onze jongste poezen, maar over mijn oudste. Het hoort niet bij Luna's Kittens thuis, maar dat is waar mijn hoofd vandaag naar staat.

Ruim 13 jaar geleden was ik net 30 jaar geworden en woonde ik op een etage in het Haagse Statenkwartier. Ik werkte toen als verslaggever en had geen relatie, alleen mijn eerste poes Sally woonde bij me. Omdat het huis op werkdagen wel erg stil was voor Sally besloot ik een tweede kat uit het Haagse asiel te gaan halen.

Het was de eerste kennismaking met de dierenopvang, en de overvloed aan dieren (ook in 1997 al) was ietwat overweldigend. Er waren meerdere kattenkamers waar je doorheen kon lopen. En in zo'n kamer zaten dan weer minstens 15 katten die in een soort kattenflat woonden. In het midden van de kattenkamer stond een mensenstoel, daar kon je dan gaan zitten om alle weesjes eens rustig te bekijken.

Het had iets oneerlijks, zoveel katten op zoek naar een huis, en ik die moest kiezen uit al die nood. Gelukkig werd in kattenkamer 3 de keuze voor mij gemaakt, toen je-weet-wel kater Joy bij mij op schoot sprong en zich daar nestelde alsof hij niet anders gewend was. Een heldere keuze dus. Joy was in zijn eerste anderhalf jaar al twee keer naar het asiel gebracht, dus hoogste tijd voor wat stabiliteit in zijn leven.

Joytje (of Joy Boy) heeft veel lief en leed gedeeld met mij, en ik met hem. Het begin was niet zo denderend, want Sally bleek helemaal geen gezelschap te willen, en Joy heeft 2 dagen onder mijn keukenblok verstopt gezeten. Maar daarna was hij niet meer van mijn schoot weg te slaan. Toegegeven: soms op het irritante af. Want ik hoefde met mijn achterste maar de bank te raken, en daar zat Joy al op schoot. Zijn naam was al niet zo als die van een kater, en dat gold ook voor zijn karakter. Hij was een vrijkous die leefde voor gezelschap en lekker eten. Ik heb nooit eerder een kat gehad met zo'n supergehoor als Joy: op 10 meter afstand kon hij het geluid van een blikje kattevoer dat openging onderscheiden.

Na 13 jaar samenzijn kun je natuurlijk een boek volschrijven, maar dat zal ik niet doen. Vandaag, op 15 en een half-jarige leeftijd, is zijn tijd gekomen. Ik wist al sinds juni dat Joy nu niet alleen meer strompelend liep (al sprong hij vorige week nog op de aanrecht toen hij er wat lekkers dacht te ruiken), maar dat hij ook twee tumoren bleek te hebben. Op zijn tandvlees, en in zijn buik. En dat dat ook de verklaring was voor zijn veelvuldige overgeven en soms moeizame eten.

Acht weken hebben we moeten wennen aan het idee dat hij moest inslapen, en vandaag de moed bijeen geraapt. Coco heeft een tekening gemaakt die met hem is meegegaan. Hij heeft een blikje tonijnenmousse opgesmikkeld, een bakje kittenmelk gedronken en om 11 uur zijn Joy en ik naar de dierenarts gegaan. Hij heeft in de wachtkamer bij me op schoot zitten spinnen, we hebben elkaar kopjes gegeven en nog eens diep in de waterige ogen gekeken. En toen is Joy op mijn schoot langzaam weggezakt en gestopt met ademen, terwijl ik hem aaide en zo zacht mogelijk mijn verdriet over hem uitstortte. Het was een hele trieste ochtend.

In het dierenasiel krijgt ieder dier zijn eigen kaartje met een karakterbeschrijving. Op het kaartje van Joy stond 'A joy to have'. En zo is het inderdaad 13 en half jaar van ons leven geweest. Ik zal hem missen...

Dag 51: Met dank aan Mona...

Kijk nou toch eens! Een kitten bij een echt eetbakje :) Dit is Kitty, die dankzij haar toekomstige eigenaren sinds vrijdag gelukkig verslaafd is aan kittenmelk van Whiskas, in plaats van enkel Luna-melk. Eindelijk een ingang om van alles en nog wat door de melk te gaan roeren, al trapte ze daar de eerste dagen niet echt in. Melk zonder iets rende ze op af, maar zodra er een hint van een andere geur doorheen zat liep ze weer weg. Of begon ze woest met haar pootjes het gebied rondom het bakje schoon te vegen. Alsof dat de melk kon reinigen.

Gisteravond een tweede, dubieuze, doorbraak. De dames zijn inmiddels aardig behendig en kunnen nu ook op de eettafelstoelen springen (en slapen, en daar drinken bij Luna...die net was gevlucht). En vanaf de stoel is het maar een kleine stap naar de tafel. Dus gisteren, aan het einde van ons avondeten, stond Kitty ineens op de tafel, naast onze praktisch lege borden.

Mijn jongste dochter had nog een schoteltje voor zich met een restje Mona frambozenpudding...en ja, dat lustte Kitty ook wel. Is weer eens wat anders dan al die stinkende kattebrokjes en kittenmousse waar ze steeds haar neus voor ophaalt. Nood breekt wet, tenslotte is het vrij idioot dat kittens die normaal met 4 weken aan het vaste voer zitten, na 7 weken nog steeds collectief weigeren. Dus mocht Kitty het schoteltje leeglikken, en kunnen we naast kittenmelk nu ook Mona-toetjes aan haar dieet toevoegen.

Vandaag dus stap 117 (om en nabij) in het 'Probeer de kittens aan het eten te krijgen'-plan. Ik heb Kitty een heerlijke mix geserveerd van vanillepudding (met slagroom), kittenmelk en kittenmousse...heerlijk door elkaar geprakt met wat warm water. De 3 volwassen katten moesten we zowat van ons afslaan zo lekker rook dat kennelijk voor ze.

En HOERA!!! Victorie...zie het resultaat op de foto. Het was maar een klein bodempje, maar ze heeft praktisch alles opgegeten en daarna zichzelf een half uur tevreden zitten poetsen. Het begin is er dus. Ik overweeg nu om alle Mona-toetjes te gaan proberen, kijken welke het beste mengt met brokjes. Dat zeggen ze dan weer niet in de reklames. En als de zussen haar gedrag overnemen, ga ik Mona benaderen als bijzondere sponsor van het kroost. Ze doen het ook vast leuk op tv!

De nieuwe baasjes zijn vast gewaarschuwd: Mocht jullie poes te zijner tijd extreem gaan bedelen als er toetjes op tafel komen, dan weten jullie nu hoe dat zo is gekomen.

Dag 46: Wat is DAT?!

Vandaag hadden Kitty en Josephine, en later ook Puck, een bijzondere ervaring. Voor het eerst in hun leven contact met een ander levend wezen dan mens of poes. Het was erg grappig, zie het filmpje met muziek (en met Spikkel gaat het weer goed gelukkig!).

Kitty heeft vandaag ook kennis gemaakt met haar nieuwe familie, en dat beviel wederzijds goed. Ze slaagden er zelfs in om Kitty voor het eerst kittenmelk uit een flesje te laten drinken! Het zijn geen brokjes, maar het is een begin :)

Dag 44: Drie onverwachte gebeurtenissen

Dit is ons konijn Spikkeltje. Voorheen Luna's beste vriend, maar sinds de komst van konijnenvrouw Barbara en de kittens is de wederzijdse liefde wat verslapt.. En ik moet toegeven: ook onze aandacht voor de knagertjes is wat minder geworden na de komst van de 3 damespoezen. Maar toen ik woensdag na het werk thuis kwam viel op dat Spikkel er wel heel lusteloos bij zat, en continu bleef hangen op de konijnen-toilet.

Na een amateuristisch medisch onderzoekje bleek Spikkels buik als een soort ballon aan te voelen, waarbij de darmen zo dik waren dat ze als bobbels te voelen waren. Na een belletje naar de dierenarts (inmiddels op avonddienst) werd ons gemaand om zo snel mogelijk te komen. Er bleek een dreigend gevaar van ontploffende darmen, dat kan schijnbaar ook gebeuren. Met visioenen in het hoofd van Spikkel ontploft in zijn hok ben ik in de auto gestapt, en is hij geholpen door middel van prikken en medicijnen. Dat zou het ontploffingsgevaar moeten verminderen, mits ik er de komende dagen (2x pd) mee door ga.

Bij thuiskomst diende crisis 2 zich meteen aan. Want van de 3 kittens was alleen Josephine te zien, en de twee zwarte waren verdwenen. Aangezien de deur nog open had gestaan tijdens mijn afwezigheid, en de achterblijvende mensen ook even boven waren geweest, sloeg de paniek al snel toe. Na een paar rondjes door het huis en door de tuin kwam kleine dame Puck ineens aanwandelen in de huiskamer. Geen idee waar ze was geweest, maar ze was er weer.

De volgende 2 uur hebben ik, Luna, mijn vriend en de buurvrouw doorgebracht met speurtochten door huis en tuin, op zoek naar Kitty. Gewapend met de zaklamp hebben we iedere donkere centimeter afgezocht. Roepend, mauwend...alles om een piepje los te weken van de verdwenen telg. Na anderhalf uur ongeveer brak ik: met tranen lopen zoeken naar dat kleine beestje dat zich nog niet kan orienteren, vrij bang is en bovendien om de zoveel uur moedermelk moet hebben omdat ze geen vast voer eet. Wat een ellende!

Om kwart voor 12 kwam de verlossing. Ik weet nu dat ons dressoir welliswaar aan de voorkant tot de grond gesloten is, maar dat je als miniscuul poesje aan de achterkant er wel onder kan kruipen. Daar heeft ze dus lekker liggen slapen terwijl ik een paar grijze haren rijker werd.

Gelukkig was de derde onverwachte gebeurtenis van gisteren positiever. Alles leek in kannen en kruiken qua verdeling van de kittens, en de naamgeving. Maar waar ik al weken geleden door een van de bloglezers voor gewaarschuwd was, gebeurde ook. Al het gezorg en gedoe rondom Puck, de kleinste kitten, was zowel mij als haar niet in de koude kleren gaan zitten. We zijn sindsdien dikke vrienden. Ze komt aanlopen als ik binnenkom of roep, en avonden lang ligt ze al lekker op schoot te slapen bij me. Het is gewoon mijn schatje. De gedachte aan het naderende afscheid viel me dan ook steeds zwaarder. Eigenlijk veel meer dan de gedachte afscheid te nemen van Josephine, hoe mooi en schattig zij ook is natuurlijk.

Tot mijn grote blijdschap heeft de nieuwe eigenaresse gisteren ingestemd met een ruil (heel erg aardig!). Josefientje gaat naar hun toe, en Puck blijft lekker thuis. Want grijs is mooi, maar black is ook beautiful natuurlijk :) Of Puck ook Puck blijft weten we nog niet, op dit moment is ook de naam Loesje in de race. Omdat Coco gek is van dit liedje uit 1939.

De dames vermaken zich vandaag vooral met de loungebank. Het is een ware speeltuin voor kittens. Ik zal er een filmpje van maken. Eerst even bijkomen van alle dierenstress van gisteren. En zorgen dat Spikkel er weer bovenop komt natuurlijk!

Dag 41: Feed me!

Daar liggen de dames. Verzadigd in een mandje dat ze in de hoek van de kamer hebben opgespoord. Vlakbij de tuindeuren, dus lekker briesje erbij en soms een zonnestraal. Wel een beetje klein (het mandje is zo'n 30 cm) als mama er ook nog bij wil, maar zelfs dat lukt ze. Wat een leven!

Ze liggen hier zo vredig te slapen omdat ze kort ervoor hebben gedronken bij Luna. Dat maakt al slaperig, maar ook de toegang van de melkfabriek vergt tegenwoordig veel inspanning. Het is dezer dagen namelijk een hele kunst om haar melk te onfutselen, want Luna heeft er niet zoveel zin meer in na 6 weken.

Drie behoorlijke dames die in je buik liggen te duwen, en vechten om een goede ligplek lijkt mij ook geen pretje. En dat is nog los van de behoorlijke scherpe tandjes die ze in haar tepels zetten. Bovendien kan Luna bijna geen stap verzetten als de dames wakker zijn geworden en piepen om eten. Eerder vandaag zat ze rustig even buiten, en hup...daar hing er al weer eentje aan haar buik. Kort daarna bij het waterdrinken kwam Kitty om haar heen drentelen maar kon er net niet bij. En weer even later een achtervolging door Josephine die vastbesloten was om wat melk af te troggelen. Uiteindelijk gaf Luna toe, en zie het resultaat op de foto.

Het wordt dus echt de hoogste tijd dat ze iets anders gaan eten. Ik ben nu al zo'n twee weken alle methodes aan het uitproberen bij ze. Bekkies volsmeren, eten in de mondjes doen, 3 verschillende soorten voedsel eindeloos aanbieden. Maar het heeft allemaal geen zin, ze moeten het niet. Vandaag een nieuwe tip uitgeprobeerd: melk, warm water en kittenbrokjes bewerken met de staafmixer en voila: heerlijke warme kittenpasta. Ze hebben ieder een korreltje van hun mond gelikt. De rest heeft Luna opgegeten. Zucht.

Dag 40:...Introducing....*tromgeroffel*

De meisjes hebben na bijna anderhalve maand allemaal een naam! Ziehier de visitekaartjes van de dames. En niet alleen kunnen ze zichzelf nu volwaardig aan de buitenwereld presenteren, ook de nieuwe 'ouders' worden langzaamaan geintroduceerd.

Afgelopen week kwamen de toekomstige eigenaren van Puck (voorheen de kleinste kitten) voor het eerst live kijken naar hun spruitje. Vier man sterk hing er over de bankrand, gewapend met 3 camera's. Er klonken veel oooh's en aaah's in de huiskamer, en dat geeft oma een fijn gevoel! Pukkie zal aan aandacht geen tekort hebben over een paar weken. Hier een fotootje van een deel van haar nieuwe familie, met een ietwat overdonderde Puck.

Ook de andere zwarte kitten is gedoopt, ze gaat Kitty heten. Dat roept straks ook leuk in de tuin, alhoewel de nieuwe moeder al aan haar kinderen heeft gezworen dat ze straks toch echt niet 'Kitty Poes' gaat roepen door de tuin. Kitty's nieuwe familie komt aanstaande vrijdag kijken en gelukkig is de kitten inmiddels ook helemaal bijgetrokken qua verlegenheid.

Tenslotte hebben de drie schooiers zichzelf ook geintroduceerd in een nieuw stukje van de wereld: De Tuin! Gisteren stonden de deuren open en hebben ze zich voor het eerst naar buiten gewaagd (zie video). En nu ze eenmaal het buitengebeuren hebben ontdekt rennen ze iedere keer als ze wakker zijn naar de buitendeur om te zien of er nog wat te beleven valt. De deuren blijven dus maar even dicht de komende tijd, alleen uitstapjes onder begeleiding!

Dag 38: My Girl Josephine (videoupdate)

Luna's Kittens: De Kattenbak

De kleintjes zijn nu precies 5 weken oud, maar nog steeds tonen ze geen enkele interesse in vast voedsel. Voor mij dus ook nog geen haast om een kattenbak te kopen, tot we opmerkten dat het wel erg vaak nat was op 1 plek in de buurt van de mand. Moeder natuur heeft dus wel beslist dat de kleintjes (ook zonder vast voer) na een maand hun behoefte niet meer door moeders laten opruimen.

Snel dus maar naar de dierenwinkel, en alle attributen aangeschaft. In dezelfde hoek geplaatst als waar ze zelf de bak hadden bedacht. En zie onze verbazing, ze kruipen er meteen op. Alleen niet perse om een behoefte te doen, maar vooral om eens lekker te graven, met zijn drieen in te gaan liggen of gewoon om lekker in te gaan stoeien. Quinya heeft er een treffend filmpje van gemaakt.

En nog erger: al het lekkere voer dat er klaar staat haalt het niet bij de moedermelk...maar kattenbakgrit daarentegen blijkt ineens een lekkernij! Na een dag besloten ze er allemaal eens lekker op te gaan peuzelen, waardoor wij de kiezeltjes weer uit de bekkies konden peuteren. Meteen een bakje met sappige brokjes-met-jus voorgehouden...maar nee, die witte steentjes doen het vooralsnog beter :)

Vanaf heden trouwens ook weer wat beterschap m.b.t. tot het weblog, mijn excuses voor de haperingen. Afgelopen week vooral druk geweest met feestvoorbereidingen voor mijn oudste dochter. Zoals iemand even geleden me al eens schreef: hoe schattig de kleintjes ook zijn, echte kinderen gaan toch voor.

Dag 32: Nieuwsgierige hummeltjes

Ach, die kleine hummeltjes! Ze worden met de dag schattiger wat mij betreft, al schrijf ik er niet meer iedere dag over (beetje druk hier). In de afgelopen week hebben ze voor het eerst de ontwormingskuur gekregen (viel reuze mee), en mochten ze vast voer gaan eten. Daar komt alleen nog weinig van terecht tot dusver.

Sinds maandag staat er extra veel superdeluxe blikvoeding bij het mandje. Daar is vooral Luna heel erg blij mee, maar de kleintjes lopen er met een grote boog omheen. Ook de brokjes in warm water vindt Luna erg lekker, maar de kittens moeten er niets van hebben. En de mini-kittenbrokjes van de dierenarts tenslotte blijken ook alleen bij moeders in goede aarde te vallen. Kortom: Luna is lekker aan het aankomen, produceert hierdoor weer extra veel melk, waardoor de kittens kennelijk geen trek meer hebben in iets anders dan Luna's Finest.

Gisteren dus begonnen met een andere tactiek. Volgens de kenners op internet kun je de kleintjes laten wennen door hen wat nadrukkelijker kennis te laten maken met iets anders dan melk. Dus daar zat ik dan: kitten op schoot, vieze smurrie van het superdeluxe voer aan mijn vinger om de bekkies van de kleintjes mee in te smeren. Die maken dan (door met hun koppie te schudden) weer duidelijk dat ze er geen trek in hebben, waardoor niet alleen mijn vinger meer onder de smurrie zit maar ook mijn t-shirt en broek. Een enkele keer is het wel met hun tong van de bekkies gelikt, en schijnbaar zou dat dan moeten aanslaan (nadat ze het volgens de experts zo'n stuk of 40 keer gedaan hebben).

De dames verlaten verder steeds vaker de thuisbasis om de kamer te verkennen. Daarbij is het vooral de grijze Josephine die er geen genoeg van kan krijgen. Als haar donkere zusjes hun moeder alweer hebben opgezocht in het nest loopt zij nog steeds alle hoeken af te schuimen. Inmiddels is ook de gang ontdekt. Als de deur opengaat en de dames zijn in de buurt dan rennen ze sneller dan je zou denken richting de deur. Luna heeft er haar pootjes vol aan.

Vanmorgen was het bal rond de tafel bij de bank. Josephine er onder, en Luna maar proberen haar er uit te krijgen. Uiteindelijk hebben we haar maar geholpen, aangezien Josephine met al haar jeugdige nieuwsgierigheid een geheime doorgang onder de tafel had ontdekt. Op onderstaand filmje daarvan het resultaat :)

De Musical (Dag 29)

(Vergeet niet je geluid aan te zetten!)

Dag 28: Moederkloek

Maandagochtend werd ik gewekt door een hyperactieve Luna die kennelijk vanuit de huiskamer naar boven geglipt was. Vroeger, toen ze nog lekker onbekommerd en alleen door het leven ging, kwam ze dan meestal op een bed liggen. Bij voorkeur die van mijn oudste dochter. Waarom wisten we niet, maar dat was in haar beleving het meest comfortabel. Niet zozeer om op te liggen, dan wel om lekker onder het dekbed te kruipen en daar dan luid spinnend een uur of wat te luieren.

Ik dacht dus eerst vanmorgen dat Luna zichzelf weer een beetje had terug gevonden. Een beetje zoals je als mens hebt als je na de geboorte van een kind weer aan het werk gaat. Of gewoon voor het eerst weer even gaat winkelen zonder dat er een baby aan je vast zit. Want onze Luna is in de laatste maand in een klap volwassen geworden, en niet meer zo knuffelig met ons als we gewend waren. Gisteren had ze wel weer bijna een vogel te pakken, maar gelukkig was ze nu ook weer niet zoveel zichzelf dat dat lukte.

Hoe dan ook: vanmorgen ging Luna alle slaapkamers langs. Mauwend, zoekend...maar geen idee waar naar. In Quinya's kamer, in Coco's kamer, in mijn slaapkamer inclusief de eerste 3 planken van de klerenkast. Maar wat ze ook zocht, ze kon het niet vinden. Na nog een korte mauw-tocht over de zolder maar weer naar beneden toe. En tegen die tijd begon ik me ook wat zorgen te maken. Misschien probeerde ze me wel duidelijk te maken dat er iets met een van de kleintjes was. Maar bij controle beneden bleek er met het kroost achter de bank niets bijzonders aan de hand.

De kleintjes, en met name Josephine en de kleine dame (hier vandaag samen op de foto) waren vandaag levendig als altijd. Met de dag levendiger eigenlijk, zoals het hoort. Ze doen pogingen tot rennen, vandaag stond ik er zelfs bijna op eentje! En als je ze terug zet in het nest rennen ze er even hard (liefst via de andere uitgang) weer uit. Het parket is nog steeds een glijbaan, maarja...voor kleine kinderen zijn glijbanen natuurlijk erg leuk. En moeders er maar achter aan hobbelen, in een poging om de boel een beetje bij elkaar te houden.

Het gezoek en het klagende gemiauw van Luna heeft aangehouden tot rond twee uur vanmiddag. Toen zijn wij maar weg gegaan, naar de dierenarts voor het speciale superdeluxe blikvoer waar mevrouw gek op is. Alle scenario's gingen door mijn hoofd: honger, extreme krolsheid (alhoewel ze ook buiten haar draai niet vond), onrust bij het nest. Maar bij de dierenkliniek kwam het antwoord.

Schijnbaar raken de moederpoezen een beetje in de stress als de kleintjes er maar op los gaan wandelen door de kamer. Ze gaan dan op zoek naar een nieuwe plek. Niet zozeer een plek zonder mensen, maar een plek waar ze haar gezin lekker bij elkaar kan houden. Waar ze niet zomaar de wijde wereld in kunnen trekken zonder haar, want dat geeft stress. Een plek waar ze de drang naar avontuur wat kan inperken, want al die vrijbuiterij van de kittens vindt ze maar niks. Gelukkig heeft ze zich er vanavond maar weer even bij neergelegd. Het blikje superdeluxe hielp ook, dat moet gezegd. Of het besef is gekomen dat haar verzet vrij zinloos is, aangezien er toch uitgevlogen moet worden. De arme...

Poezen. Het zijn soms net moeders.