Dag 75: Bel de brandweer!

De kittens zijn nu bijna 11 weken oud en beginnen steeds meer op echte poezen te lijken. Ze gaan zelfstandig heen en weer door het kattenluikje, of ze zitten ieder aan een kant om er leuk tegenaan te klepperen. Het eten gaat ook steeds beter. Josephine en Kitty eten nu beiden zelf uit het bakje maar alleen om de eerste honger te stillen. Er is altijd nog een tweede ronde waarbij Kitty nog wat kattenmelk bij de mousse geschonken krijgt, en Josephine mijn hand vol smurrie begint af te lebberen. Maargoed, er gaat in ieder geval genoeg in.

Als de meiden echt honger hebben staan ze ook als volleerde bedelaars rond mijn voeten te draaien als er een blikje opengaat. Kitty is zelfs zo vol spanning over wat er dan komen gaat dat ze inmiddels een goede been-beklimmer is geworden. Ze haalt na een week of 2 oefenen nu via mijn been en middel zelfs de aanrecht. Dat was voorheen best schattig, maar inmiddels lijkt mijn been op een krabpaal. Daarom voer ik nu tijdens het bereiden van hun voedsel tegelijkertijd een soort beenschud-dans uit zodat ze weer naar beneden afzakt. 

Afgelopen week bleek dat al dat oefenen op mijn been Kitty ook iets opgeleverd heeft. Mijn oudste dochter keek tijdens het ontbijt uit het raam en schreeuwde: 'Kitty zit in de boom!!!'. Dat leek me eerst nog wel schattig, tot ik zag hoe hoog ze was gekomen. Visioenen van stoere brandweermannen in mijn tuin spookten al door het hoofd, maar uiteindelijk bleek Kitty ook met verbale aanmoedigingen zelf naar beneden te kunnen. Het laatste stukje vallend, maar toen was de afstand wel te overzien. Nu heeft ze een nieuwe (lagere) boom uitgekozen. Er in gaat heel soepel (zoals op de video bovenaan te zien is), er uit nog wat minder. 

En nu we het toch over Kitty hebben, wil ik toch nog een kort filmpje plaatsen van een paar weken geleden. Iedere kitten heeft zijn eigen 'ding' namelijk. Josephine is bijvoorbeeld de enige kitten die spint, maar die ook erg hard kan mauwen. En Kitty blijkt een jachtinstinct met geluidseffecten te hebben. Vergeet je geluid dus niet aan te zetten bij de video...volgens mij dacht ze dat ze een vogel te pakken had :) 

Tenslotte (ja, er is veel bij te praten) onze verloren dochter Puck. Haar nieuwe familie laat weten dat ze goed eet en drinkt, dat ze ondeugend is en als een dolle met haar dierenspeelgoedwinkel speelt. Ze zijn allemaal heel erg gek op haar en heel erg blij. En aan de foto te zien is die liefde wederzijds inmiddels!

 Meer recente foto's van iedereen trouwens in de galerij linksboven op de pagina. Binnenkort de laatste blog want over anderhalve week gaat ook Kitty ons verlaten. Ik zit al een week op Memorylane om een mooie eindfilm af te leveren.

Dag 67: Let's go Outside

Dag 65: Uitgevlogen

Alle mensen die deze blog al vanaf het begin hebben gevolgd weten dat onze kleinste kitten Puck ons de meeste zorgen heeft gegeven. Het gevecht om de beste tepel verloor ze structureel van haar twee grote zussen en twee weken lang moest ze geregeld bijgevoerd worden. Maar ze heeft het gered!

Ze ontpopte zich als de meest rustige van de drie dames die zeker wel in was voor wat kattekwaad op zijn tijd. En waar haar start qua voeding moeizaam was, is ze uiteindelijk de eerste geweest die dagelijks uit een bakje staat te eten en aan komt rennen als er blikjes in de keuken open gaan.

Maar er is een tijd van komen, en helaas ook van gaan. Vandaag stond Puckies vertrek op de agenda, een moment waar we toch wel tegen aan zaten te hikken. Gisteravond nog een pyamafeestje gehouden met haar 2 zussen op oma's dekbed (grote pret!), en vanmorgen ben ik nog even samen met mijn lieve smurf op de foto gegaan.

Eind van de ochtend naar de dierenarts voor een laatste check-up (iedereen was in goede doen) en de eerste prikken. Om 1 uur kwamen de nieuwe eigenaren. Helemaal blij dat het moment eindelijk daar was, dat maakt ook wel weer wat goed. De komende twee weken is er fulltime gezelschap en zorg voor Puck, en de halve dierenwinkel is leeggekocht om het mevrouw naar haar zin te maken. Qua voedsel en qua speelplezier.

Het was op het laatste moment wel even slikken, zeker toen de eerste zielige mauwtjes kwamen. Maar we zijn er van overtuigd dat ze in goede handen is dus hebben maar snel afscheid genomen. Natuurlijk hebben we de foto's nog, en een prachtige bos bloemen voor de goede zorgen.

En toen waren er nog maar twee...gelukkig nog 3 weken :)

Dag 61: Nog een weekje...

Het is een beetje afkicken. Qua kittens, en qua blog. Twee van de drie dames (Kitty en Pukkie) eten inmiddels redelijk uit bakjes. Van brokjes moeten ze nog niets hebben, maar blikvoer gaat er aardig in. Alleen Josephine wil nog niet erg.

In de afgelopen weken zijn er veel verschillende soorten eten geserveerd. En op vele manieren. Maar helaas is onze grijze trots nog niet veel verder dan doorslikken van vast voedsel als je het in haar bekkie stopt. Sinds gisteren likt ze heel soms ook een vinger af, maar de meeste tijd is ze kwijt aan het stalken van moeder Luna om nog wat melk te krijgen.

Na al het gezorg in de afgelopen 9 weken voor het kroost, hebben we inmiddels ook geen voorkeur meer. De beestjes veranderen iedere week, en ze zijn allemaal leuk op hun eigen manier. Daarom heb ik opnieuw overleg gehad met de nieuwe ouders van Puk/Josephine. Want Pukkie kan binnenkort verhuizen, maar van Josephine is het afwachten...en ons maakt het eigenlijk niet meer uit. We zijn blij met iedereen.

De nieuwe eigenaren besloten toch bij hun oude keus te blijven, en wij daarmee ook. Tot wederzijds genoegen. Pukkie wordt aanstaande woensdag opgehaald, en Josephine blijft bij ons wonen. Kan ik haar nog wat vertroetelen en de wereld van het vaste voer leren kennen. Kitty gaat waarschijnlijk vrijdag.

Het empty nest syndroom begint nu al wat te kriebelen, maar het zal ook wel weer lekker zijn. De kittens bouwen iedere nacht een feestje in de huiskamer namelijk, waardoor je een kwartier aan het opruimen ben (voornamelijk speelgoed en knutselspullen van de kinderen). Daarnaast moeten we nu ons huis uit rennen om te voorkomen dat de kittens naar buiten gaan, en als ze buiten zijn moeten we achter ze aan lopen om ze in de gaten te houden. En nu Kitty na veel studie-uren het ook voor elkaar heeft om het katteluikje te openen, wordt het hoog tijd voor wat meer rust!

Dag 54: Catfight (muziekvideo)

Catfight

From Wikipedia, the free encyclopedia

Catfight is a term for an altercation between two women, typically involving scratching, slapping, hair-pulling, and shirt-shredding as opposed to punching or wrestling (although this isn't always the case). The many ways that women compare themselves to other women and compete with each other are also referred to as catfighting (or cattiness). Catfights are different from other kinds of fights involving women because they usually involve competition between two or more women, usually over men.

Afscheid

Vandaag geen blog over onze jongste poezen, maar over mijn oudste. Het hoort niet bij Luna's Kittens thuis, maar dat is waar mijn hoofd vandaag naar staat.

Ruim 13 jaar geleden was ik net 30 jaar geworden en woonde ik op een etage in het Haagse Statenkwartier. Ik werkte toen als verslaggever en had geen relatie, alleen mijn eerste poes Sally woonde bij me. Omdat het huis op werkdagen wel erg stil was voor Sally besloot ik een tweede kat uit het Haagse asiel te gaan halen.

Het was de eerste kennismaking met de dierenopvang, en de overvloed aan dieren (ook in 1997 al) was ietwat overweldigend. Er waren meerdere kattenkamers waar je doorheen kon lopen. En in zo'n kamer zaten dan weer minstens 15 katten die in een soort kattenflat woonden. In het midden van de kattenkamer stond een mensenstoel, daar kon je dan gaan zitten om alle weesjes eens rustig te bekijken.

Het had iets oneerlijks, zoveel katten op zoek naar een huis, en ik die moest kiezen uit al die nood. Gelukkig werd in kattenkamer 3 de keuze voor mij gemaakt, toen je-weet-wel kater Joy bij mij op schoot sprong en zich daar nestelde alsof hij niet anders gewend was. Een heldere keuze dus. Joy was in zijn eerste anderhalf jaar al twee keer naar het asiel gebracht, dus hoogste tijd voor wat stabiliteit in zijn leven.

Joytje (of Joy Boy) heeft veel lief en leed gedeeld met mij, en ik met hem. Het begin was niet zo denderend, want Sally bleek helemaal geen gezelschap te willen, en Joy heeft 2 dagen onder mijn keukenblok verstopt gezeten. Maar daarna was hij niet meer van mijn schoot weg te slaan. Toegegeven: soms op het irritante af. Want ik hoefde met mijn achterste maar de bank te raken, en daar zat Joy al op schoot. Zijn naam was al niet zo als die van een kater, en dat gold ook voor zijn karakter. Hij was een vrijkous die leefde voor gezelschap en lekker eten. Ik heb nooit eerder een kat gehad met zo'n supergehoor als Joy: op 10 meter afstand kon hij het geluid van een blikje kattevoer dat openging onderscheiden.

Na 13 jaar samenzijn kun je natuurlijk een boek volschrijven, maar dat zal ik niet doen. Vandaag, op 15 en een half-jarige leeftijd, is zijn tijd gekomen. Ik wist al sinds juni dat Joy nu niet alleen meer strompelend liep (al sprong hij vorige week nog op de aanrecht toen hij er wat lekkers dacht te ruiken), maar dat hij ook twee tumoren bleek te hebben. Op zijn tandvlees, en in zijn buik. En dat dat ook de verklaring was voor zijn veelvuldige overgeven en soms moeizame eten.

Acht weken hebben we moeten wennen aan het idee dat hij moest inslapen, en vandaag de moed bijeen geraapt. Coco heeft een tekening gemaakt die met hem is meegegaan. Hij heeft een blikje tonijnenmousse opgesmikkeld, een bakje kittenmelk gedronken en om 11 uur zijn Joy en ik naar de dierenarts gegaan. Hij heeft in de wachtkamer bij me op schoot zitten spinnen, we hebben elkaar kopjes gegeven en nog eens diep in de waterige ogen gekeken. En toen is Joy op mijn schoot langzaam weggezakt en gestopt met ademen, terwijl ik hem aaide en zo zacht mogelijk mijn verdriet over hem uitstortte. Het was een hele trieste ochtend.

In het dierenasiel krijgt ieder dier zijn eigen kaartje met een karakterbeschrijving. Op het kaartje van Joy stond 'A joy to have'. En zo is het inderdaad 13 en half jaar van ons leven geweest. Ik zal hem missen...

Dag 51: Met dank aan Mona...

Kijk nou toch eens! Een kitten bij een echt eetbakje :) Dit is Kitty, die dankzij haar toekomstige eigenaren sinds vrijdag gelukkig verslaafd is aan kittenmelk van Whiskas, in plaats van enkel Luna-melk. Eindelijk een ingang om van alles en nog wat door de melk te gaan roeren, al trapte ze daar de eerste dagen niet echt in. Melk zonder iets rende ze op af, maar zodra er een hint van een andere geur doorheen zat liep ze weer weg. Of begon ze woest met haar pootjes het gebied rondom het bakje schoon te vegen. Alsof dat de melk kon reinigen.

Gisteravond een tweede, dubieuze, doorbraak. De dames zijn inmiddels aardig behendig en kunnen nu ook op de eettafelstoelen springen (en slapen, en daar drinken bij Luna...die net was gevlucht). En vanaf de stoel is het maar een kleine stap naar de tafel. Dus gisteren, aan het einde van ons avondeten, stond Kitty ineens op de tafel, naast onze praktisch lege borden.

Mijn jongste dochter had nog een schoteltje voor zich met een restje Mona frambozenpudding...en ja, dat lustte Kitty ook wel. Is weer eens wat anders dan al die stinkende kattebrokjes en kittenmousse waar ze steeds haar neus voor ophaalt. Nood breekt wet, tenslotte is het vrij idioot dat kittens die normaal met 4 weken aan het vaste voer zitten, na 7 weken nog steeds collectief weigeren. Dus mocht Kitty het schoteltje leeglikken, en kunnen we naast kittenmelk nu ook Mona-toetjes aan haar dieet toevoegen.

Vandaag dus stap 117 (om en nabij) in het 'Probeer de kittens aan het eten te krijgen'-plan. Ik heb Kitty een heerlijke mix geserveerd van vanillepudding (met slagroom), kittenmelk en kittenmousse...heerlijk door elkaar geprakt met wat warm water. De 3 volwassen katten moesten we zowat van ons afslaan zo lekker rook dat kennelijk voor ze.

En HOERA!!! Victorie...zie het resultaat op de foto. Het was maar een klein bodempje, maar ze heeft praktisch alles opgegeten en daarna zichzelf een half uur tevreden zitten poetsen. Het begin is er dus. Ik overweeg nu om alle Mona-toetjes te gaan proberen, kijken welke het beste mengt met brokjes. Dat zeggen ze dan weer niet in de reklames. En als de zussen haar gedrag overnemen, ga ik Mona benaderen als bijzondere sponsor van het kroost. Ze doen het ook vast leuk op tv!

De nieuwe baasjes zijn vast gewaarschuwd: Mocht jullie poes te zijner tijd extreem gaan bedelen als er toetjes op tafel komen, dan weten jullie nu hoe dat zo is gekomen.