Dag 75: Bel de brandweer!

De kittens zijn nu bijna 11 weken oud en beginnen steeds meer op echte poezen te lijken. Ze gaan zelfstandig heen en weer door het kattenluikje, of ze zitten ieder aan een kant om er leuk tegenaan te klepperen. Het eten gaat ook steeds beter. Josephine en Kitty eten nu beiden zelf uit het bakje maar alleen om de eerste honger te stillen. Er is altijd nog een tweede ronde waarbij Kitty nog wat kattenmelk bij de mousse geschonken krijgt, en Josephine mijn hand vol smurrie begint af te lebberen. Maargoed, er gaat in ieder geval genoeg in.

Als de meiden echt honger hebben staan ze ook als volleerde bedelaars rond mijn voeten te draaien als er een blikje opengaat. Kitty is zelfs zo vol spanning over wat er dan komen gaat dat ze inmiddels een goede been-beklimmer is geworden. Ze haalt na een week of 2 oefenen nu via mijn been en middel zelfs de aanrecht. Dat was voorheen best schattig, maar inmiddels lijkt mijn been op een krabpaal. Daarom voer ik nu tijdens het bereiden van hun voedsel tegelijkertijd een soort beenschud-dans uit zodat ze weer naar beneden afzakt. 

Afgelopen week bleek dat al dat oefenen op mijn been Kitty ook iets opgeleverd heeft. Mijn oudste dochter keek tijdens het ontbijt uit het raam en schreeuwde: 'Kitty zit in de boom!!!'. Dat leek me eerst nog wel schattig, tot ik zag hoe hoog ze was gekomen. Visioenen van stoere brandweermannen in mijn tuin spookten al door het hoofd, maar uiteindelijk bleek Kitty ook met verbale aanmoedigingen zelf naar beneden te kunnen. Het laatste stukje vallend, maar toen was de afstand wel te overzien. Nu heeft ze een nieuwe (lagere) boom uitgekozen. Er in gaat heel soepel (zoals op de video bovenaan te zien is), er uit nog wat minder. 

En nu we het toch over Kitty hebben, wil ik toch nog een kort filmpje plaatsen van een paar weken geleden. Iedere kitten heeft zijn eigen 'ding' namelijk. Josephine is bijvoorbeeld de enige kitten die spint, maar die ook erg hard kan mauwen. En Kitty blijkt een jachtinstinct met geluidseffecten te hebben. Vergeet je geluid dus niet aan te zetten bij de video...volgens mij dacht ze dat ze een vogel te pakken had :) 

Tenslotte (ja, er is veel bij te praten) onze verloren dochter Puck. Haar nieuwe familie laat weten dat ze goed eet en drinkt, dat ze ondeugend is en als een dolle met haar dierenspeelgoedwinkel speelt. Ze zijn allemaal heel erg gek op haar en heel erg blij. En aan de foto te zien is die liefde wederzijds inmiddels!

 Meer recente foto's van iedereen trouwens in de galerij linksboven op de pagina. Binnenkort de laatste blog want over anderhalve week gaat ook Kitty ons verlaten. Ik zit al een week op Memorylane om een mooie eindfilm af te leveren.

Dag 67: Let's go Outside

Dag 65: Uitgevlogen

Alle mensen die deze blog al vanaf het begin hebben gevolgd weten dat onze kleinste kitten Puck ons de meeste zorgen heeft gegeven. Het gevecht om de beste tepel verloor ze structureel van haar twee grote zussen en twee weken lang moest ze geregeld bijgevoerd worden. Maar ze heeft het gered!

Ze ontpopte zich als de meest rustige van de drie dames die zeker wel in was voor wat kattekwaad op zijn tijd. En waar haar start qua voeding moeizaam was, is ze uiteindelijk de eerste geweest die dagelijks uit een bakje staat te eten en aan komt rennen als er blikjes in de keuken open gaan.

Maar er is een tijd van komen, en helaas ook van gaan. Vandaag stond Puckies vertrek op de agenda, een moment waar we toch wel tegen aan zaten te hikken. Gisteravond nog een pyamafeestje gehouden met haar 2 zussen op oma's dekbed (grote pret!), en vanmorgen ben ik nog even samen met mijn lieve smurf op de foto gegaan.

Eind van de ochtend naar de dierenarts voor een laatste check-up (iedereen was in goede doen) en de eerste prikken. Om 1 uur kwamen de nieuwe eigenaren. Helemaal blij dat het moment eindelijk daar was, dat maakt ook wel weer wat goed. De komende twee weken is er fulltime gezelschap en zorg voor Puck, en de halve dierenwinkel is leeggekocht om het mevrouw naar haar zin te maken. Qua voedsel en qua speelplezier.

Het was op het laatste moment wel even slikken, zeker toen de eerste zielige mauwtjes kwamen. Maar we zijn er van overtuigd dat ze in goede handen is dus hebben maar snel afscheid genomen. Natuurlijk hebben we de foto's nog, en een prachtige bos bloemen voor de goede zorgen.

En toen waren er nog maar twee...gelukkig nog 3 weken :)

Dag 61: Nog een weekje...

Het is een beetje afkicken. Qua kittens, en qua blog. Twee van de drie dames (Kitty en Pukkie) eten inmiddels redelijk uit bakjes. Van brokjes moeten ze nog niets hebben, maar blikvoer gaat er aardig in. Alleen Josephine wil nog niet erg.

In de afgelopen weken zijn er veel verschillende soorten eten geserveerd. En op vele manieren. Maar helaas is onze grijze trots nog niet veel verder dan doorslikken van vast voedsel als je het in haar bekkie stopt. Sinds gisteren likt ze heel soms ook een vinger af, maar de meeste tijd is ze kwijt aan het stalken van moeder Luna om nog wat melk te krijgen.

Na al het gezorg in de afgelopen 9 weken voor het kroost, hebben we inmiddels ook geen voorkeur meer. De beestjes veranderen iedere week, en ze zijn allemaal leuk op hun eigen manier. Daarom heb ik opnieuw overleg gehad met de nieuwe ouders van Puk/Josephine. Want Pukkie kan binnenkort verhuizen, maar van Josephine is het afwachten...en ons maakt het eigenlijk niet meer uit. We zijn blij met iedereen.

De nieuwe eigenaren besloten toch bij hun oude keus te blijven, en wij daarmee ook. Tot wederzijds genoegen. Pukkie wordt aanstaande woensdag opgehaald, en Josephine blijft bij ons wonen. Kan ik haar nog wat vertroetelen en de wereld van het vaste voer leren kennen. Kitty gaat waarschijnlijk vrijdag.

Het empty nest syndroom begint nu al wat te kriebelen, maar het zal ook wel weer lekker zijn. De kittens bouwen iedere nacht een feestje in de huiskamer namelijk, waardoor je een kwartier aan het opruimen ben (voornamelijk speelgoed en knutselspullen van de kinderen). Daarnaast moeten we nu ons huis uit rennen om te voorkomen dat de kittens naar buiten gaan, en als ze buiten zijn moeten we achter ze aan lopen om ze in de gaten te houden. En nu Kitty na veel studie-uren het ook voor elkaar heeft om het katteluikje te openen, wordt het hoog tijd voor wat meer rust!